protokoły i sprawozdania zarządu banku 1931-1939 (3 j.a.), bilanse roczne i miesięczne, rewizje finansowe i sprawozdania porewizyjne 1924-1938 (17 j.a.), korespondencja prowadzona z organizacjmi polskimi i bankami, wyciągi kont, z rachunków bieżących, depozyty, weksle 1920-1942 (18 j.a.), dłużnicy 1925-1945 (11 j.a.)

Przed I wojną światową na Górnym Śląsku działało 17 bankó ludowych o charakterze spółdzielni i 1 spółka parcelacyjna. Mieściły się one przeważnie w miastach powiatowych, w których przeważała ludność polska. Były one akcjonariuszami Banku Związku Spółek Zarobkowych w Poznaniu. Głównym ich celem było popieranie polskiego rzemiosła, kupiectwa i rolnictwa poprzez udzielanie pożyczek. Wspierały one działalność organizacji polskich, zespołów śpiewaczych, teatralnych, polskich bibliotek. Organizowały szkolenia i pogadanki fachowe dla rolników. Najwyższą władzą banków było Walne Zgromadzenie członków, które wybierało radę nadzorczą w liczbie 3-5 członków na 3 lata. Ta z kolei powoływała zarząd składający się z 2-3 osób. Pierwszy bank ludowy powstał w Bytomiu w 1895 roku. W kolejnych miastach powstawały nieco później. Bank Ludowy w Strzelcach Opolskich powstał w 1908 roku. Wszystkie banki ludowe przetrwały do 4 września 1939 roku, kiedy to szef Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy Niemieckiej nakazał podległym organom na terenie Górnego Śląska zajęcie i zamknięcie wszystkich polskich organizacji, instytucji i towarzystw. Dokonał tego zarządzeniem z dnia 5 lipca 1940 roku komisarz dla organizacji polskiej grupy w Niemczech. Majątek nieruchomy i fundusze polskich banków zostały skonfiskowane. [Na podstawie wstępu do inwentarza, oprac. Helena Lasończyk , Opole 1970]