akty notarialne 1921- 1945 (sygn. 31/74/1-31/74/57) repertoria 1921-1945 (sygn. 31/74/58-31/74/68) repertoria podręczne 1930-1945 (sygn. 31/74/69-31/74/70, 31/74/74-31/74/75) skorowidze 1938-1943 (sygn. 31/74/71) księgi protestów wekslowych 1934-1939 (sygn. 31/74/72) księgi depozytów 1930-1938 (sygn. 31/74/73, 31/74/76) księga przychodów i rozchodów 1934-1940 (sygn. 31/74/77-31/74/80)

Nowożytna instytucja notariatu została wprowadzona na terenach polskich wchodzących w skład zaboru austriackiego w 1858 r., wraz z rozciągnięciem na teren Galicji austriackiej ustawy notarialnej z 1850 r. Ustawa ta, znowelizowana w 1871 r., była podstawą funkcjonowania instytucji notariatu na trenie Galicji do 1933 r. Wtedy to nastąpiła ostateczna unifikacja przepisów normujących istnienie i działalność notariatu, której wyrazem stała się ustawa – Prawo o notariacie. Obowiązywała ona z drobnymi zmianami, aż do 1951 r., kiedy to instytucja notariatu została upaństwowiona. Zlikwidowane zostały prywatne kancelarie notarialne, a notariusze mogli być zatrudniani jedynie w państwowych biurach notarialnych. Od 1934 r. urząd notariusza posiadał status funkcjonariusza publicznego. Do jego kompetencji należało sporządzanie aktów notarialnych obejmujących oświadczenia stron i stwierdzenia faktów. Dodatkowo sporządzał także umowy dotyczące przeniesienia lub obciążenia własności nieruchomości. Przyjmował także dokumenty w depozyt. Notariusz Antoni Bahr prowadził kancelarię notarialna w Nowym Sączu w l. 1921-1945. Jego działalność opierała się na ustawie notarialnej z dnia 25.07.1871 r., a od 1934 r. na ustawie – Prawo o notariacie a dnia 27.10.1933 r. Do zadań notariusza należało: sporządzanie dokumentów notarialnych, testamentów, poświadczanie urzędowe faktów i deklaracji, wystawianie wypisów i odpisów, przyjmowanie w depozyt pieniędzy i papierów wartościowych, sporządzanie protestów wekslowych.