Wybory do parlamentu Rzeszy, zarządzenia przeciwko cholerze, spisy właścicieli, wydawanie paszportów, francuscy jeńcy wojenni, matrykuła podatku budynkowego, kasa pożyczkowa dla czeladników, z lat 1852–1944, 8 j.a.

Początki Pełczyc sięgają wczesnego średniowiecza, gdy na wyspie jeziornej założono datowany na X–XIII w. obronny gród, będący schronieniem dla ludności mieszkającej w najbliższych okolicach. Do 1240 r. wspomniany gród i jego otoczenie należały do Polski, następnie przeszły w ręce pomorskie, aby w 1280 r. znaleźć się pod władzą margrabiów brandenburskich. Samo miasto rozwinęło się z jednej z nadjeziornych osad, lokowanej być może około 1260 r. przez Lippolda II von Behr, a określonej w 1290 r. jednoznacznie jako „civitas” (późniejsze Stare Miasto). W tymże 1290 r. sąsiadującą z Pełczycami wioskę nadano wybudowanemu tu klasztorowi cysterek (późniejsze Nowe Miasto). W 1315 r. Pełczyce połączono z miejscowością klasztorną, kończąc ostatecznie budowę nowego ośrodka miejskiego. Podczas licznych w XIV w. wojen pomorsko-brandenburskich Pełczyce kilkakrotnie zmieniały swą przynależność państwową. Ostatecznie w drugiej połowie XV stulecia weszły na stałe w skład Brandenburgii. Od 1482 r. Stare Miasto stało się własnością rodu von Waldow. W 1537 r. wspomniana rodzina nabyła również Nowe Miasto stając się odtąd, aż do jej wymarcia w 1728 r., protektorem miasta. Po 1728 r. Pełczyce weszły w skład domeny królewskiej. Podstawą gospodarczą ośrodka było rolnictwo i hodowla (co roku odbywały się tu trzy jarmarki końskie). W XIX i pierwszej połowie XX w. część ludności Pełczyc trudniła się również rzemiosłem oraz lokalnym handlem. Ożywienie ekonomiczne w miasteczku spowodowało wybudowanie w 1898 r. linii kolejowej do Choszczna i Barlinka. W omawianym okresie ludność ośrodka stopniowo wzrastała wynosząc: 887 osób w 1801 r., 1872 osoby w 1857 r., 2274 osoby w 1900 r. i 2587 osób w 1939 r. Akta miasta Pełczyce przechowywane w Szczecinie zostały przejęte po 1945 r. przez polskich archiwistów z registratury urzędu.