W skład zespołu wchodzi 9 j.a. z lat 1915-1932 o następującej tematyce: organizacja własna urzędu, rozporządzenia, kontakty z komisją kontrolną państw Ententy, plany budynku urzędu oraz korespondencja dot. eksploatacji tego budynku.

Podczas I wojny światowej Ministerstwo Wojny w Berlinie postanowiło powołać instytucję, której celem było stworzenie systemu rentowego, opieki medycznej i uzdrowiskowej dla niezawodowych żołnierzy i oficerów zdemobilizowanych ze służby na froncie z powodu kalectwa lub choroby. W 1916 r. przy okręgowych dowództwach wojskowych powstały tzw. Oddziały Zaopatrzenia. Po zakończeniu wojny stworzono nowy system opieki nad kombatantami. Na szczeblu prowincji utworzono Główny Urząd Zaopatrzenia, który podlegał Ministerstwu Pracy Rzeszy. W siedzibach rejencji funkcjonowały urzędy zaopatrzenia, którym podlegały placówki zaopatrzenia istniejące w miastach. W 1922 r. urzędy zaopatrzenia oprócz dotychczasowych kompetencji przejęły też sprawy emerytalne oraz współpracę z kasami chorych. W Szczecinie Urząd powstał w 1915 r. jako wydział zaopatrzenia przy dowództwie okręgu wojskowego, a następnie w 1919 r. został podporządkowany władzom cywilnym i funkcjonował do 1945 r. Początkowo podlegał Głównemu Urzędowi Zaopatrzenia w Szczecinie, a od 1929 r. Głównemu Urzędowi Zaopatrzenia w Berlinie. W skład Urzędu wchodziły: wydział zaopatrzenia, wydział administracyjny oraz lekarski. Ponadto działała kasa, rada zakładowa oraz wydział urzędniczy. Poszczególne wydziały dzieliły się na decernaty.