Akta ogólne z lat 1808-1914: raporty dzienne i miesięczne o stanie więźniów, kontrola przybyłych i zbiegłych aresztantów, wysyłka więźniów do innych miejsc odosobnienia, zaopatrzenie więźniów w odzież i żywność, ceny artykułów żywnościowych, opieka lekarska i religijna nad więźniami, zatrudnianie więźniów, ucieczki z więzienia i bunty, akta osobiste niektórych więźniów głównie defraudantów i podlegających służbie wojskowej, spisy więźniów z wyszczególnieniem winy, akta personelu, przepisy i zarządzenia. Akta poszczególnych więźniów z lat 1864-1914.

Więzienie w Piotrkowie zostało założone w 1798 r. przez rząd pruski w budynku kolegium księży Pijarów. Przeznaczone było dla uwięzionych z departamentu kaliskiego, potem województwa i guberni kaliskiej, wreszcie z utworzonej w 1867 r. guberni piotrkowskiej. W latach 1808-1840 nosiło nazwę Więzienia Inkwizycyjnego, w latach 1841-1860 Domu Badań, a od 1861 r. Więzienia Piotrkowskiego. Więzieniem zarządzał inspektor, zwany później nadzorcą i naczelnikiem. Do pomocy miał strażników, pisarza, lekarza i kapelana. Więzienie w Piotrkowie było podporządkowane resortom sprawiedliwości i sprawa wewnętrznych. W ramach resortu sprawiedliwości do 1876 r. podlegało Sądowi Policji Poprawczej w Piotrkowie, potem Sądowi Okręgowemu w Piotrkowie. Z ramienia resortu spraw wewnętrznych nadzór nad więzieniem sprawowali kolejno: podprefekt, komisarz obwodu i naczelnik powiatu, a od 1867 r. gubernator piotrkowski.