Księgi wpisu majstrów z lat 1917 - 1927, sygn. 1 - 2; Księgi wpisu uczniów z lat 1929 - 1943, sygn. 3 - 4; Księgi wpisów czeladników z lat 1930 - 1934, sygn. 5; Sprawy organizacyjne i finansowe z lat 1938 - 1948, sygn. 6 - 8.

Częstochowa uzyskała prawa miejskie w II połowie XIV wieku i w okresie późniejszym była nazywana Starą Częstochową w odróżnieniu od Nowej Częstochowy, która otrzymała prawa miejskie jako odrębne miasto na początku XVIII wieku. W roku 1826 obydwa ośrodki zostały połączone w jedno miasto Częstochowę. Informacja ta jest ważna, gdyż w obydwu miastach do czasu ich połączenia istniały odrębne organizacje cechowe. Pierwsza wiadomość o rzemiośle w Częstochowie znajduje się w dokumencie, wystawionym przez księcia Władysława II Opolczyka dla klasztoru paulińskiego na Jasnej Górze. Dokument ten wymienia dwie jatki rzeźnicze w Częstochowie, które miały dostarczać łój na oświetlenie w klasztorze. Do najstarszych, istniejących przed 1564 rokiem, cechów w Częstochowie należały: cech rzeźników, piekarzy, garncarzy, i prasołów (sprzedawców soli). Następnie w 1584 roku powstał cech wielki, czyli pospolity, zrzeszający: ślusarzy, stolarzy, kołodziejów i innych. Pod koniec XVIII wieku działało w Częstochowie 9 cechów, to znaczy: piekarzy, rzeźników, szewców, krawców, garncarzy, kuśnierzy, sukienników, szynkarzy i prasołów. W okresie XIX wieku powstało szereg nowych organizacji cechowych, jak na przykład: bednarzy, introligatorów, powroźników, murarzy, szklarzy, malarzy, cieśli, tokarzy, zgromadzenie kupców i wiele innych. Z dawnych cechów upadły natomiast cechy sukienników, prasołów i szynkarzy. W dwudziestoleciu międzywojennym własne organizacje utworzyli: blacharze, cukiernicy, kuchmistrzowie, zegarmistrzowie i jubilerzy. W Nowej Częstochowie istniał na pewno cech szewców. Dokumentacja pozostałych nie zachowała się. Do początków XIX wieku poszczególne cechy posiadały własne przywileje i ustawy cechowe, które regulowały ich działalność. W roku 1816 ukazało się postanowienie Księcia Namiestnika Królestwa Polskiego o urządzeniu rzemiosł, kunsztów i profesji (Zbiór przepisów administracyjnych Krół. Pol. Część II, tom I. Warszawa 1886, s. 57 - 95), znoszące dotychczasowe przywileje i wprowadzające jednolite zasady organizacji rzemiosła w całym Królestwie Polskim. Postanowienie to obowiązywało do wydania ustawy przemysłowej z 1927 roku (Dz.U.R.P., Nr 53, poz. 468).

Notatkę informacyjną i inwentarz sporządził Franciszek Sobalski (1962), inwentarz wpisany do bazy IZA(2103)