Akta normatywne z lat XVI w. - 1824, sygn. 1 - 3, w tym: sygn. 1 dokument pergaminowy z pieczęcią prawdopodobnie z XVI wieku - mocno zniszczony; Protokoły zebrań cechowych z lat 1818 - 1933, sygn. 4 - 7; Księgi wpisu majstrów z lat 1802 - 1927, sygn. 8 - 15; Księgi wpisu czeladników z lat 1804 - 1927, sygn. 16 - 25; Księgi wpisu uczniów z lat 1818 - 1946, sygn. 26 - 34; Książki przyjęć do "grona towarzyskiego" z lat 1793 - 1914, sygn. 35 - 38; Księgi rachunkowe z lat 1831 - 1929, sygn. 39 - 49; Spis adresów członków cechu z lat 1946 - 1949, sygn. 50; Korespondencja z lat 1912 - 1949, sygn. 51 - 52.

Częstochowa uzyskała prawa miejskie w II połowie XIV wieku i w okresie późniejszym była nazywana Starą Częstochową w odróżnieniu od Nowej Częstochowy, która otrzymała prawa miejskie jako odrębne miasto na początku XVIII wieku. W roku 1826 obydwa ośrodki zostały połączone w jedno miasto Częstochowę. Informacja ta jest ważna, gdyż w obydwu miastach do czasu ich połączenia istniały odrębne organizacje cechowe. Pierwsza wiadomość o rzemiośle w Częstochowie znajduje się w dokumencie, wystawionym przez księcia Władysława II Opolczyka dla klasztoru paulińskiego na Jasnej Górze. Dokument ten wymienia dwie jatki rzeźnicze w Częstochowie, które miały dostarczać łój na oświetlenie w klasztorze. Do najstarszych, istniejących przed 1564 rokiem, cechów w Częstochowie należały: cech rzeźników, piekarzy, garncarzy, i prasołów (sprzedawców soli). Następnie w 1584 roku powstał cech wielki, czyli pospolity, zrzeszający: ślusarzy, stolarzy, kołodziejów i innych. Pod koniec XVIII wieku działało w Częstochowie 9 cechów, to znaczy: piekarzy, rzeźników, szewców, krawców, garncarzy, kuśnierzy, sukienników, szynkarzy i prasołów. W okresie XIX wieku powstało szereg nowych organizacji cechowych, jak na przykład: bednarzy, introligatorów, powroźników, murarzy, szklarzy, malarzy, cieśli, tokarzy, zgromadzenie kupców i wiele innych. Z dawnych cechów upadły natomiast cechy sukienników, prasołów i szynkarzy. W dwudziestoleciu międzywojennym własne organizacje utworzyli: blacharze, cukiernicy, kuchmistrzowie, zegarmistrzowie i jubilerzy. W Nowej Częstochowie istniał na pewno cech szewców. Dokumentacja pozostałych nie zachowała się. Do początków XIX wieku poszczególne cechy posiadały własne przywileje i ustawy cechowe, które regulowały ich działalność. W roku 1816 ukazało się postanowienie Księcia Namiestnika Królestwa Polskiego o urządzeniu rzemiosł, kunsztów i profesji (Zbiór przepisów administracyjnych Krół. Pol. Część II, tom I. Warszawa 1886, s. 57 - 95), znoszące dotychczasowe przywileje i wprowadzające jednolite zasady organizacji rzemiosła w całym Królestwie Polskim. Postanowienie to obowiązywało do wydania ustawy przemysłowej z 1927 roku (Dz.U.R.P., Nr 53, poz. 468).

Notatkę informacyjną i inwentarz sporządził Franciszek Sobalski (1962), inwentarz wpisany do bazy IZA