I. Komisarz Wojewódzki Delegowany do Obwodu Płockiego l. 1821-1841 (sygn. od 1 do 11): materiały dotyczące spraw narodowo-wyzwoleńczych m.in. powstania listopadowego, odezwy i obwieszczenia Rządu Narodowego. II. Naczelnik Powiatu Płockiego l. 1844-1866 (sygn. od 12 do 41): materiały dotyczące powstania styczniowego, głównie działalności władz represyjnych tj. organizacji zarządu wojenno-policyjnego i naczelników wojennych, działalności Straży Bezpieczeństwa, akta dochodzeń osób aresztowanych za udział w powstaniu, listy gończe, akta nadzoru policyjnego, statystyka przesiedleń, wychodźców, ekstradycji, wykazy urzędników, zdymisjonowanych oficerów; sprawy włóczęgostwa, samobójstw, zniszczeń, podatku kontrybucyjnego w następującym układzie: 1. Wydział Administracyjny l. 1842-1866 (sygn. od 12 do 23), 2. Wydział Wojskowy l. 1842-1866 (sygn. od 24 do 39), 3. Wydział Ekonomiczny l. 1864-1866 (sygn. od 40 do 41). III. Płocki Urząd Powiatowy l. 1868-1914 (sygn. od 42 do 65): materiały jak wyżej m.in. spisy osób powracających z Syberii, a także osób, którym zabroniono powrotu do kraju, sprawy skarbowe w następującym układzie: 1. Wydział Ekonomiczno-Administracyjny tj. akta Referatu Miejskiego z l. 1883-1905 (sygn. od 42 do 44) i Referatu Skarbowego z l. 1910-1914 (sygn. od 45 do 57), 2. Wydział Wojenno-Policyjny l. 1862-1902 (sygn. od 58 do 63), 3. Akta dotyczące działalności Płockiego Powiatowego Komitetu ds. Trzeźwości l. 1911-1914 (sygn. od 64 do 65).

Na mocy postanowienia o organizacji administracji w Królestwie z dn. 3 lutego 1816 r. ustanowiono jako ogniwo pośrednie pomiędzy Komisją Wojewódzką a władzami miejskimi i wiejskimi urząd Komisarza Wojewódzkiego Delegowanego do Obwodu Płockiego (w przypadku województwa płockiego powiat stanowił równocześnie obwód). Do jego kompetencji należało m.in. troska o wszelką własność znajdującą się w obwodzie, nadzór nad urzędnikami administracyjnymi, kasami, stanem dróg, bezpieczeństwem i porządkiem w podległej jednostce administracyjnej. Na mocy ukazu Mikołaja I z dn. 29 września 1842 r. obwód zastąpiono powiatem, a komisarza obwodowego – naczelnikiem powiatowym. Istniejące do tej pory dla celów sądowych powiaty przemianowano na okręgi. Kompetencje urzędów pozostały nadal te same. Dopiero wydana 19/31 grudnia 1866 r. ustawa o zarządzie gubernialnym i powiatowym całkowicie zreorganizowała administrację Królestwa, wzorując ją na organizacji władz rosyjskich. Sprawy administracji w powiecie częściowo oddano naczelnikowi powiatu, a częściowo urzędowi powiatowemu. Naczelnik sprawował nadzór nad Urzędem Powiatowym i podległymi mu urzędami, nad należytym wykonywaniem postanowień dotyczących zarządów gminnych i gromadzkich oraz zachowaniem w powiecie spokoju, porządku i bezpieczeństwa. Z racji tych uprawnień naczelnik miał obowiązek kontrolować magistraty, urzędy gminne, urzędy leśne, kasy miejskie, warunki sanitarne w aresztach i szpitalach. Skupiał również w swoim ręku władzę policyjno-wojskową. Do pomocy miał dwóch pomocników tj. jednego do czynności administracyjnych, drugiego do policyjnych, który był równocześnie naczelnikiem straży ziemskiej. Urząd Powiatowy był organem kolegialnym składającym się z: naczelnika, pomocnika naczelnika, lekarza powiatowego i budowniczego lub inżyniera, z których dwaj ostatni brali udział w posiedzeniach dotyczących ich kompetencji. Do podstawowych kompetencji Urzędu Powiatowego należały: niektóre sprawy personalne np. dyscyplinarne urzędników, przyjmowanie od cudzoziemców przysięgi na wierność poddaństwa, sprawy administracyjno-gospodarcze tj. zakup lub najem pomieszczeń i mebli dla lazaretów wojskowych, aresztów i własnych potrzeb, sporządzanie projektów dochodów i wydatków miast i innych instytucji, sprawy skarbowe np. wymiar różnych powinności pieniężnych (podatków skarbowych, gruntowych, opłat kwaterunkowych, składek ubezpieczeniowych, powinności szarwarkowych, ulg podatkowych), wybrane sprawy ubezpieczeń, przetargów na budowy, dostawy i dzierżawy, wymierzanie kar administracyjnych np. za samowolny wyrąb lasu. Zgodnie z postanowieniem Komitetu Urządzającego z dn. 29 grudnia 1867 r. gubernia płocka została podzielona na 8 powiatów, w tym powiat płocki, w skład którego wchodziło 17 następujących gmin wiejskich: Bielino, Boryszewo, Brwilno, Ciółkowo, Drobin, Góra, Kleniewo, Lelice, Łubki, Majki, Mąkoln, Ramutówko, Rembowo, Sikórz, Staroźreby, Święcice, Zągoty oraz 5 miast: Bielsk, Bodzanów, Drobin, Płock, Wyszogród. Tak zorganizowany Płocki Urząd Powiatowy działał do czasu ewakuacji do Rosji w 1915 r. [Na podstawie wstępu do inwentarza, oprac. Cz. Gąska, Płock 1970]