Akta ogólne 1882-1918, sygn. 1-10. Akta spraw 1870-1915, sygn. 11-433

Sądy sieroce powstały na terenie Rosji w 1795 r. W obwodzie białostockim, który wszedł od 1807 r. w skład państwa rosyjskiego, organizacja sądownictwa opiekuńczego przejmowała wzory rosyjskie. Na mocy ustawy z 25 lipca 1808 r. regulującej ustrój miasta Białegostoku, ustanowiono władze municypalne, a wśród nich „sąd sierocki”(pupilarny). W Białymstoku w 1822 r. przewodniczącym sądu sierocego był „głowa miejski”, oprócz niego w skład sądu weszło dziewięciu członków wybranych na zebraniu stanów (po trzech z każdego stanu). „Spravočnyj kalendar” podaje, iż w 1913 r. białostocki sąd sierocy składał się z przewodniczącego (był nim głowa miejski), dwóch członków sądu, sekretarza i pomocnika sekretarza. Sąd sierocy zajmował się sprawowaniem opieki nad majątkiem nieletnich sierot rodzin mieszczańskich, wdów kupców, mieszczan, rzemieślników cechowych i pospólstwa. Oprócz tego sądy te zajmowały się administracją majątków osób zesłanych na Sybir, zaginionych bez wieści, chorych umysłowo, głuchych, niemych, a także na polecenie Rządu Gubernialnego majątków obciążonych sekwestrem na rzecz państwa.