I Księgi urodzeń, z lat 1896-1910, sygn. 1-7, 23-30 II Księgi małżeństw 1896-1910, sygn. 8-14, 31-36 III Księgi zgonów 1896-1910, sygn. 15-22, 37-44 IV Skorowidz nazwisk, z lat 1896-1910, sygn. 45

W roku 1874 wprowadzono w Prusach jednolitą rejestrację cywilną na mocy ustawy Gesetz über die Beurkundung des Personenstandes und die Form die Eheschliessung. Czynność rejestracji stanu cywilnego powierzono specjalnym urzędnikom stanu cywilnego, mianowanym przez władze administracyjne. Ustawa z 1874 roku oddzieliła rejestrację aktów stanu cywilnego ludności od dotychczas obowiązującej rejestracji wyznaniowej. Wprowadziła ona obowiązek rejestrowania urodzeń, małżeństw i zgonów wszystkich obywateli bez względu na wyznanie w trzech rodzajach księgach. Księgi stanu cywilnego prowadzone były w języku niemieckim. Miejscowość Płonia (niem. Plania) położona na prawym brzegu rzeki Odry, w źródłach XIX wiecznych opisywana, jako osada położona około 3 km od Raciborza. Płonia powstała najprawdopodobniej w miejscu dawnego karczowiska po wyrębie lasów dębowych. Po raz pierwszy nazwa Planum (z łac.), jako oznaczającą obecną Płonię pojawiła się w XVI wieku i oznaczać miało płaszczyznę, równinę. Polska nazwa Płonia miała się pojawić w XVII wieku i oznaczać miało teren jałowy, nieurodzajny. W wyniku reformy Steina - Hardenberga przeprowadzonej w Prusach w latach 1807-1816 Płonia stał się samodzielną wsią. Początkowo cywilną rejestrację aktów stanu cywilnego dla Płoni prowadzono w Bosaczu, dopiero z dniem 1 stycznia 1896 roku powołano odrębny Urząd Stanu Cywilnego w Płoni, który funkcjonował do kwietnia 1910 roku, kiedy to rejestrację cywilną dla Płoni zaprowadzono w Urzędzie Stanu Cywilnego w Raciborzu. Samą miejscowość włączono do obszaru grodzkiego Racibórz. Swym zasięgiem Urząd Stanu Cywilnego w Płoni obejmował wieś Płonia (P. Newerla. Historia Raciborza i jego dzielnic. Racibórz 2008. s. 439-444; Amts-Blatt der Königlichen Regierung zu Oppeln, 1895, Bd. 80, St. 48; Amts-Blatt der Königlichen Regierung zu Oppeln, 1910, Bd. 95, St. 33) Autor wstępu i inwentarza: mgr Aleksandra Sieklicka

K.M. 7 kwietnia 2004 r.