Zespół zawiera jednorodną dokumentację w postaci wtóropisów: - ksiąg urodzeń z lat 1879–1907, 1-29 - ksiąg małżeństw z lat 1879–1907, 30-58 - ksiąg zgonów z lat 1879–1907, 59-87 - skorowidze do ksiąg urodzeń, małżeństw i zgonów z lat 1879–1907, sygn. 88 - odtworzone w Urzędzie Stanu Cywilnego w Krzanowicach w latach 1975-1980 co stwierdzono podczas ekspertyzy w Urzędzie Stanu Cywilnego w Krzanowicach.

Urzędy Stanu Cywilnego w Prusach zostały powołane do życia na mocy ustawy „Gesetz über die Beurkundung des Personenstandes und die Form der Eheschliessung” z 9 marca 1874 roku. Ustawa weszła w życie 1 października 1874 roku, a następnie została zastąpiona ogólnoniemiecką ustawą z 6 lutego 1875 roku obejmującą całą Rzeszę Niemiecką. Ustawy te wprowadziły między innymi obowiązek cywilnej rejestracji faktów stanu cywilnego, czyli urodzeń, małżeństw i zgonów zastępując tym samym rejestrację prowadzoną do tamtej pory przez urzędy parafialne czy gminy wyznaniowe. Wprowadzono obowiązek rejestrowania urodzeń, małżeństw i zgonów wszystkich obywateli bez względu na wyznanie, w trzech rodzajach ksiąg prowadzonych w języku niemieckim. Wszystkie trzy serie ksiąg sporządzono w dwóch egzemplarzach. Ponadto istniał podział ksiąg na oryginały (Hauptregister) oraz wtóropisy (Nebenregister). Całe państwo pruskie podzielono na okręgi urzędów stanu cywilnego (Standesamtsbezirk), na które składały się od jednej do kilku gmin, w zależności od gęstości zaludnienia. W okręgach obejmujących jedną gminę czynności rejestracji sprawowali: burmistrz, wójt lub za zezwoleniem wyższych władz administracyjnych (w praktyce nadprezydenta prowincji) ich zastępcy. Gdy okręg urzędu stanu cywilnego obejmował kilka gmin, urzędnik stanu cywilnego i jego zastępca byli mianowani przez nadprezydenta prowincji. Na mocy ustawy o właściwości władz administracyjnych i sądowych z 1 sierpnia 1883 roku, nadzór nad działalnością urzędników stanu cywilnego sprawowali: starosta jako przewodniczący wydziału powiatowego (Kreisausschuss) oraz w wyższej instancji prezydent rejencji i minister spraw wewnętrznych. Pietraszyn (niemiecka nazwa Klein Peterwitz) miejscowość w powiecie raciborskim. Początki wsi są datowane na 1377 rok. W XVII wieku używano określenia Petrercin. Później nazwa wymieniana jest jako Male Petrovice, niemieckie Klein Peterwitz Po 1945 roku nazwę miejscowości zmieniono na Pietraszyn. Po 1920 rokiem graniczył z Republiką Czechosłowacką. Pietraszyn jest wsią wchodzącą administracyjnie w skład gminy Krzanowice położoną na Górnym Śląsku a administracyjnie należącą do powiatu raciborskiego i województwa śląskiego od południa i południowego zachodu graniczy z Republiką Czeską. W okresie powstania urzędów stanu cywilnego, w 1874 roku, gmina Pietraszyn należała do Urzędu Stanu Cywilnego w Sudicach (Zauditz) – miejscowość obecnie w Czechach w powiecie Opawskim. Urząd Stanu Cywilnego w Pietraszynie (Standesamt Klein Peterwitz) został utworzony 3 października 1878 roku aktem wykonawczym do ustawy z 1875 roku, czyli decyzją Nadprezydenta Prowincji Śląskiej we Wrocławiu. Wydzielono go z Standesamt Zauditz i zaczął funkcjonować jako Stamdesamt Klein Peterwitz od 1 stycznia 1879 roku. Siedziba urzędu mieściła się w Pietraszynie. Rejestracji w Urzędzie podlegały zdarzenia z gminy Pietraszyn. W czasie swojego działania funkcje kierowników Urzędu sprawowali kolejno: Muschalek, Petruschke, Julius Mai, Alker, Wranjura. Autor wstępu i inwentarza: mgr Wojciech Mitręga.

K.M. z dnia 24 września 2015 r.