Zespół zawiera jednorodną dokumentację w postaci wtóropisów: – ksiąg urodzeń z lat 1874–1907 – ksiąg małżeństw z lat 1874–1907 – ksiąg zgonów z lat 1874–1907 – skorowidze do ksiąg urodzeń, małżeństw i zgonów z lat 1874–1907 odtworzone w Urzędzie Stanu Cywilnego w Rudniku w latach 2000–2005

Urzędy Stanu Cywilnego w Prusach zostały powołane do życia na mocy ustawy „Gesetz über die Beurkundung des Personenstandes und die Form der Eheschliessung” z 9 marca 1874 roku. Ustawa weszła w życie 1 października 1874 roku, a następnie została zastąpiona ogólnoniemiecką ustawą z 6 lutego 1875 roku obejmującą całą Rzeszę Niemiecką. Ustawy te wprowadziły między innymi obowiązek cywilnej rejestracji faktów stanu cywilnego, czyli urodzeń, małżeństw i zgonów zastępując tym samym rejestrację prowadzoną do tamtej pory przez urzędy parafialne, czy gminy wyznaniowe. Wprowadzono obowiązek rejestrowania urodzeń, małżeństw i zgonów wszystkich obywateli bez względu na wyznanie, w trzech rodzajach ksiąg prowadzonych w języku niemieckim. Wszystkie trzy serie ksiąg sporządzono w dwóch egzemplarzach. Ponadto istniał podział ksiąg na oryginały (Hauptregister) oraz wtóropisy (Nebenregister). Całe państwo pruskie podzielono na okręgi urzędów stanu cywilnego (Standesamtsbezirk), na które składały się od jednej do kilku gmin, w zależności od gęstości zaludnienia. W okręgach obejmujących jedną gminę czynności rejestracji sprawowali: burmistrz, wójt lub za zezwoleniem wyższych władz administracyjnych (w praktyce nadprezydenta prowincji) ich zastępcy. Gdy okręg urzędu stanu cywilnego obejmował kilka gmin, urzędnik stanu cywilnego i jego zastępca byli mianowani przez nadprezydenta prowincji. Na mocy ustawy o właściwości władz administracyjnych i sądowych z 1 sierpnia 1883 roku, nadzór nad działalnością urzędników stanu cywilnego sprawowali: starosta jako przewodniczący wydziału powiatowego (Kreisausschuss) oraz w wyższej instancji prezydent rejencji i minister spraw wewnętrznych. Sławików – wieś o powierzchni 600 ha z blisko pięciuset mieszkańcami. W 1223 roku, wzmiankowana jako Slavicovo. W księdze adresowej powiatu raciborskiego z 1932 roku, mamy nazwę Slawikau. W 1936 roku, wprowadzono nazwę Bergkirch. Obowiązywała do 1945 roku. W okresie, z którego pochodzą akta zespołu, była własnością Johanna Gottlieba von Drechsler’a, następnie rodziny von Ingersleben. Od 1795 do 1831 roku, Sławikowem władała rodzina von Eichendorff. W 1831 roku, wieś kupił baron Ernst von Eickstedt. Rodzina ta sprawowała władze nad majątkiem aż do wkroczenia Rosjan w 1945 roku . Sławików jest jedną z wsi wchodzących administracyjnie do gminy Rudnik, położonej w Kotlinie Raciborsko-Oświęcimskiej. Gmina administracyjnie należy do powiatu raciborskiego i województwa śląskiego. Od zachodu graniczy z województwem opolskim . Urząd Stanu Cywilnego w Sławikowie (Standesamt Slawikau) został utworzony 3 września 1874 roku aktem wykonawczym do ustawy z 1874 roku, czyli decyzją Nadprezydenta Prowincji Śląskiej we Wrocławiu. Siedziba urzędu mieściła się w Sławikowie. Rejestracji w urzędzie podlegały zdarzenia z gminy i obszaru dworskiego Sławików (Sławików) oraz gminy Lasaki. Pierwszym naczelnikiem Urzędu Stanu Cywilnego w Sławikowie został Wollnik, inspektor i naczelnik obszaru dworskiego w Sławikowie, a jego zastępcą Jorge kasjer poborca skarbnik i zastępca, naczelnika okręgu urzędowego gminy Sławików . W kolejnych latach w Sławikowie funkcje urzędników sprawowali: Wincierz, Koislik, Breitkopf, Nawrath, Nieblok. Autor wstępu i inwentarza: mgr Wojciech Mitręga.

K.M. z dnia 28 listopada 2013 r.