Zespół zawiera akta katastru rentowego (księgi dla każdej miejscowości osobno) i katastru rentowego dla osad i włości rentowych dziedzicznych i niepodzielnych.

Na mocy ustawy z dnia 2 marca 1850 r. zostały powołane w Prusach banki rentowe celem umożliwienia uwłaszczanym włościanom niedysponującym z reguły wolnymi kapitałami, wykorzystania przyznanego im prawa spłaty "ciężarów". Ramy organizacyjne banków rentowych określiła ustawa z 24 czerwca 1850 r., stąd też został utworzony Bank Rentowy w Poznaniu. Dyrekcja każdego banku była ciałem kolegialnym i składała się z dyrektora i dwóch członków. Uchwały zapadały większością głosów. Jeden z członków spełniał funkcję radcy prawnego, drugi, z tytułem rentmistrza prowincjonalnego nadzorował sprawy kasowo-rachunkowe. Organizacja wewnętrzna instytucji nie jest znana. Funkcję pomocniczą w terenie spełniały kasy powiatowe. Dyrekcjom banków rentowych przysługiwało prawo ściągania należnych rent w trybie analogicznym do trybu ściągania podatków państwowych. Kompetencje banków rentowych rozszerzyła ustawa rentowa z 15 kwietnia 1857 r. i następna z 27 kwietnia 1872 r. przez regulację ablucji ciężarów rentalnych na rzecz instytucji duchownych, kościelnych, szkolnych i dobroczynnych. Wreszcie 8 lipca 1896 r. ukazała się ustawa o niepodzielnym dziedziczeniu osad i włości rentowych. Objęte nią zostały wszystkie włości rentowe i osady, które po roku 1891 r. zostały utworzone przy pośrednictwie Komisji Generalnej i miały obowiązek spłaty renty do banku rentowego. [Na podstawie wstępu do inwentarza J. Majewskiego]