Zespół zawiera m. in.: akta organizacyjne, statuty, okólniki i zarządzenia, wykazy członków, protokoły posiedzeń Prezydium, Zarządu i Komisji Rewizyjnej, sprawozdania z działalności i statystyczne, korespondencje, bilanse, wnioski o odznaczenia, akta Komisji Oświaty, Pomocy Społecznej i Bratniej Pomocy, delegatów powiatowych oraz dotyczące ewidencji Kół w Poznaniu i poza Poznaniem.

Po powstaniu Wielkopolskim 1918-1919 r. zaczęły powstawać różne stowarzyszenia b. Powstańców, o czym wspomina okólnik wojewody poznańskiego z 7 września 1921 r. Związku Powstańców Wielkopolskich powstał z połączenia Związku Weteranów Powstań Narodowych i Towarzystwa Powstańców Wielkopolskich. Związek Weteranów Powstań Narodowych 1914-1919 r. powstał w 1932 r. a jego celem było zespolenie wszystkich uczestników walk o niepodległość, utrzymanie wśród członków braterstwa broni i koleżeństwa, strzeżenie godności weterana polskiego, obrona interesów członków i niesienie wzajemnej pomocy. Według statusu z 20 lipca 1934 r. Zarząd Główny pełnił jednocześnie funkcję Zarządu Okręgu Poznańskiego. Komisja Weryfikacyjna rozpatrywała wnioski: powstańców wielkopolskich hallerczyków, legionistów, obrońców Lwowa i Małopolski Wschodniej, sybiraków, kongresowiaków, powstańców śląskich, dowborczyków, peowiaków i innych. Walne zjazdy Związku Weteranów Powstań Narodowych R.P. 1914-19 odbywały się w Poznaniu w 1933, 1936 i w 1937 roku. Pierwszy walny zjazd delegatów okręgu poznańskiego odbył się 1 marca 1936 r. Łącznikami między kołami a Zarządem Okręgu byli delegaci powiatowi, wyznaczeni przez Zarząd Okręgu. Przy Zarządzie Okręgu działała Komisja a później Referat Bratniej Pomocy, który zajmował się wyszukiwaniem pracy lub uzyskiwaniem zapomóg dla bezrobotnych powstańców. Ze Związkiem Weteranów Powstań Narodowych współpracowało stowarzyszenie pod nazwą: „Rodzina Weteranów Powstań Narodowych R.P. 1914-19”, działające na podstawie statutu zatwierdzonego przez wojewodę poznańskiego dnia 30 marca 1935 r., istniała też kasa bezprocentowa „Jedność Powstańcza”. Towarzystwo Powstańców Wielkopolskich z roku 1918-19 działalnością swoją obejmowało obszar województwa poznańskiego, a siedzibą zarządu było m. Poznań. Celem Towarzystwa było „podtrzymywanie ofiarności dla ojczyzny, szerzenie oświaty, zwalczanie wrogów państwa, utrzymywanie tężyzny moralnej” itd. Towarzystwo Powstańców Wielkopolskich 1918-19 i Związek Weteranów Powstań Narodowych R.P. 1914-19 na swych walnych zjazdach 28 listopada i 18 grudnia 1937 r. powzięły uchwały połączenia się w jeden Związek Powstańców Wielkopolskich, którego statut został zatwierdzony 7 stycznia 1938 r. (Z.W.P.N.R.P. już 18 kwietnia 1937 r. uchwalił zmianę nazwy na Związek Powstańców Wielkopolskich). Związek Powstańców Wielkopolskich – według statutu miał na celu: zespolenie wszystkich powstańców wielkopolskich w karną, twardą organizacyjną całość na pożytek narodowego Państwa Polskiego ku utrwaleniu jego mocarstwowej potęgi i bezpieczeństwa, krzewienie wśród społeczeństwa polskiego ideałów i cnót obywatelskich, dla których poszli w bój powstańcy ostatniej doby, obrona interesów członków i niesienie wzajemnej pomocy, utrwalenie wśród członków braterstwa broni i koleżeństwa. Siedzibą Zarządu Głównego było m. Poznań. Związek przeprowadzał weryfikację powstańców, organizował obchody rocznic narodowych, zjazdy, zebrania, odczyty, opiekował się wdowami i sierotami po powstańcach, umożliwiał członkom rodzin korzystanie z pomocy prawnej i opieki lekarskiej. Władzami Związku były: Walne Zjazdy Delegatów, Zarząd Główny, walne zebrania delegatów okręgów i zarządy okręgowe, walne zebrania członków kół i zarządy kół oraz komisje weryfikacyjne. Przy Zarządzie Głównym stale była czynna Komisja Weryfikacyjna, a przy każdym Zarządzie Okręgowym i przy Zarządzie Głównym Komisja oświatowa, kapelan i sąd honorowy. Sprawami związanymi ze szkoleniem i przysposobieniem wojskowym zajmowali się komendanci (główny, okręgowi i komendanci kół). Najmniejszą komórką organizacyjną było koło, które mogło powstać w każdej miejscowości, jeżeli znajdowało się w niej co najmniej 15 członków. Członkiem zaś mógł być tylko chrześcijanin narodowości polskiej, który brał udział w powstaniu wielkopolskim 1918-1919 r., i został zweryfikowany. [na podst. wstępu do inwentarza Cz. Skopowskiego]

W zespole zdigitalizowano 557 j.a. o sygn.: 1-557 (nr 53: 89133-89689).