W skład zespołu wchodzą materiały archiwalne Działu Zarządzania - korespondencja w sprawach funkcjonowania fabryki, modernizacji, rozbudowy, zatrudnienia, Działu Produkcji - korespondencja w sprawach produkcji wagonów, Działu Kosztów - kalkulacje kosztów produkcji wagonów i Działu Konstrukcyjnego - patenty, rysunki techniczne własne i otrzymywane od zleceniodawców

Początki przemysłu maszynowego w Sanoku sięgają pierwszej połowy XIX wieku, gdy po powstaniu listopadowym do Sanoka przybyli Walenty Lipiński i Mateusz Beksiński, którzy założyli warsztat kotlarski. Z czasem warsztat kotlarski odziedziczył syn Walentego – Kazimierz, który od 1887 r. występował pod szyldem „Kazimierz Lipiński w Sanoku Fabryka Maszyn i Narzędzi Wiertniczych Kotlarnia i Odlewnia Żelaza” . W 1894 r. dotychczasowa firma, rozwijająca się coraz dynamicznie, została przekształcona w spółką akcyjną "Pierwsze Galicyjskie Towarzystwo Akcyjne Budowy Wagonów i Maszyn". Na jej czele dalej stał Kazimierz Lipiński, który przeniósł siedzibę do Posady Olchowskiej (obecnie część Sanoka) i tam rozbudował zakład. Zaczął się też specjalizować w produkcji wagonów towarowych i osobowych. W 1913 r. doszło do przejęcia zakładów sanockich przez „Uprzywilejowane Fabryki Maszyn i Wagonów L. Zieleniewski w Krakowie” . Od tego czasu zakład sanocki wchodzi w skład koncernu „Polskie Fabryki Maszyn i Wagonów - L. Zieleniewski w Krakowie, Lwowie i Sanoku Spółka Akcyjna”. W 1928 r. po przejęciu firmy „Fitzner-Gamper” następuje zmiana nazwy na „Zjednoczone Fabryki Maszyn, Kotłów i Wagonów – L. Zieleniewski i Fitzner-Gamper S.A. Fabryka Sanocka”, która utrzymała się do momentu nacjonalizacji zakładu w 1944 r. Fabryka Sanocka specjalizowała się przede wszystkim w wykonywaniu wszelkich wagonów osobowych i towarowych, różnego rodzaju cystern, wozów tramwajowych, wagoników kolejowych oraz karoserii samochodowych. Tuż przed wybuchem II wojny światowej na terenie fabryki uruchomiono zakład produkcji obrabiarek, choć zamówienia wojskowe, głównie dla Kierownictwa Zaopatrzenia Uzbrojenia Broni Pancernych był realizowane znacznie wcześniej. W okresie II wojny światowej fabryka nadal zajmowała się produkcją wagonów, głownie towarowych oraz wykonywała zamówienia wojskowe. W 1944 r. fabryka została spalona, a to co pozostało znacjonalizowano. Zarząd nad całością firmy znajdował się w Krakowie, gdzie zapadały ostateczne decyzje w sprawach organizacyjnych, kadrowych czy produkcyjnych. Znaczną samodzielność zachował natomiast Dział Konstrukcyjny, gdzie opracowywano oferty dla różnych odbiorców, zarówno krajowych, jak i zagranicznych. W Sanok na stałe rezydował dyrektor, który odpowiadał za funkcjonowanie fabryki. Podlegały mu pozostałe działy. Także w okresie II wojny światowej utrzymała się taka forma zarządzania fabryką.