Ojciec Rafał Skibiński spędził w zakonie dominikanów jedynie 4 lata, stąd jego spuścizna nie jest obszerna. W Archiwum Polskiej Prowincji Dominikanów zachowało się niewiele materiałów. Podczas ich opracowania wyodrębniono 19 jednostek archiwalnych o łącznym wymiarze 0,11 mb. Materiały zgromadzone w tym zespole obejmują głównie lata 80. XX w. Spuścizna została podzielona tematycznie na 5 serii. Pierwszą stanowią dokumenty osobiste, złożone w 6 teczkach. Znaleźć w nich można zaświadczenia i legitymacje, fotografie, dokumentację medyczną oraz akta związane ze studiami i pracą zakonną o. Rafała. Do tej grupy zakwalifikowano ponadto materiały związane ze śmiercią i pogrzebem o. Skibińskiego oraz wspomnienia pośmiertne o nim. Drugą serię stanowi korespondencja prywatna i urzędowa. Znalazły się w niej 2 jednostki archiwalne, zawierające listy przychodzące od władz kościelnych i zakonnych, a także wszelką korespondencję prywatną adresowaną do o. Rafała. Seria trzecia obejmuje pracę formacyjną i duszpasterską zakonnika, a znajduje się w niej 9 jednostek archiwalnych. Materiały zgromadzone we wspomnianej serii stanowią potwierdzenie faktu, iż jego głównym obowiązkiem o. Skibińskiego w klasztorze była praca z młodzieżą akademicką. W tej części spuścizny można znaleźć dokumentację poszczególnych wspólnot, którymi kierował o. Rafał ("Beczka", "Nowe Życie", "Klika"). Do zbioru tego włączono kazania, refleksje i zapiski duchowe dominikanina, jak również uwagi dotyczące pracy duszpasterstw akademickich. Często w pismach o. Skibińskiego pojawia się ślad jego kontaktów i przyjaźni z o. Janem Andrzejem Kłoczowskim OP. W czwartej serii, poświęconej działalności artystycznej, zebrano wiersze autorstwa zakonnika, które były prawdopodobnie publikowane na łamach czasopisma "List", związanego ze wspólnotami charyzmatycznymi. Seria ostatnia, piąta, zawiera zbiory różne, czyli materiały, które o. Skibiński zebrał za życia (niekoniecznie będąc ich autorem). Znaleźć w niej można m. in. obrazki dewocyjne, zaproszenia czy tłumaczenia i kopie rozmaitych tekstów.

Marek Skibiński urodził się 12 grudnia 1953 r. w Gdyni, jako starszy z dwójki synów oficera Polskiej Żeglugi Morskiej Edwarda i nauczycielki Marii Borowskiej. Od 1960 r. uczęszczał do Szkoły Podstawowej nr 8 w Gdyni. Po ukończeniu tejże placówki w 1968 r. rozpoczął naukę w I Liceum Ogólnokształcącym w Gdyni-Orłowie. W 1972 r. zdał egzamin dojrzałości. Po maturze kształcił się jeszcze w Pomaturalnym Studium Zawodowym, na Wydziale Programowania Maszyn Cyfrowych i Przetwarzania Danych. Otrzymał tytuł technika programisty i rozpoczął pracę w Zakładzie Informatyki Przemysłu Okrętowego w Gdańsku-Oliwie. Chcąc nadal kształcić się w obranym przez siebie kierunku, w lipcu 1975 r. został przyjęty na Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu, na Wydział Matematyki. Wybrał wówczas specjalizację metodyczno-numeryczną. Studia te realizował w trybie zaocznym. W 1976 r. zrodziło się w nim powołanie do kapłaństwa, w związku z czym przerwał studia i złożył wypowiedzenie w zakładzie pracy. Prawdopodobnie wpływ na decyzję o wstąpieniu do zakonu miała dobra znajomość jego rodziny z o. Bolesławem Rafińskim OP. Po odbyciu rocznego nowicjatu w Poznaniu, w sierpniu 1977 r. złożył pierwszą profesję czasową, przyjmując imię zakonne Rafał. Śluby wieczyste złożył we wrześniu 1983 r. na ręce o. Aleksandra Hauke-Ligowskiego OP. Święcenia kapłańskie otrzymał z rąk bp. Juliana Groblickiego 17 grudnia 1983 r. (na zaproszeniu prymicyjnym wspominany jest bp. Jan Pietraszko, jednakże na świadectwie święceń kapłańskich i w piśmie wystosowanym z okazji pogrzebu o. Skibińskiego widnieje nazwisko bp. Groblickiego). Zaraz po święceniach otrzymał asygnatę do konwentu św. Trójcy w Krakowie. Od roku akademickiego 1984/1985 został skierowany na studia filozoficzne na Wydziale Filozofii Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Interesował się metafizyką. Jego głównym oficjum zakonnym była praca duszpasterska z młodzieżą. Od 1983 r. pracował w Duszpasterstwie Akademickim "Beczka" w Krakowie, początkowo (przez 3 lata) jako duszpasterz pomocniczy. Samodzielnym opiekunem "Beczki" został w 1986 r. Wtedy też rozpoczął pracę ze Wspólnotą Odnowy w Duchu Świętym "Nowe Życie". Prowadził także duszpasterstwo osób niepełnosprawnych "Klika", a także opiekował się grupą młodych poetów skupionych wokół klasztoru Dominikanów w Krakowie, tzw. Mandragorą. Kilkakrotnie pełnił funkcję przewodnika grupy dominikańskiej podczas Pieszej Pielgrzymki Krakowskiej na Jasną Górę. Ojciec Skibiński chętnie i bezinteresownie służył pomocą osobom niepełnosprawnym i pochodzącym z rodzin patologicznych. Użyczał im często własny samochód, bądź sam udawał się do ludzi potrzebujących pomocy. Jadąc w tym celu z Krakowa do Nowego Targu 5 grudnia 1987 r. uległ wypadkowi samochodowemu w miejscowości Nowa Biała. Zmarł tego samego dnia w nowotarskim szpitalu wskutek wielonarządowych obrażeń wewnętrznych. Jego pogrzeb odbył się 9 grudnia. Kazanie wygłosił wieloletni przyjaciel z duszpasterstwa akademickiego, o. Jan Andrzej Kłoczowski OP. Ciało zmarłego zakonnika złożono w grobowcu oo. dominikanów na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Pogrzeb był wielką manifestacją wiary młodych ludzi i studentów, uważających tego niezwykłego i cenionego duszpasterza akademickiego za wielki autorytet.