urodzenia za lata 1818-1819, 1822, 1824, 1841-1843, 1846-1847, 1855, 1858-1874, małżeństwa za lata 1818-1819, 1822, 1824, 1841-1843, 1846-1847, 1855, 1858-1874, zgony za lata 1818-1819, 1822, 1824, 1841-1843, 1846-1847, 1855, 1858-1874 oraz księgi łączne za lata 1817, 1820-1821, 1823, 1825-1840, 1845, 1848-1854, 1856-1857

Obowiązek rejestracji parafialnej ochrzczonych i zaślubionych wprowadzały na ziemiach polskich synody potrydenckie w latach 1579-1602, rejestrację zgonów wprowadzono w 1631 r. W rezultacie księża prowadzili księgi: ochrzczonych, bierzmowanych, zaślubionych, zmarłych i wykazu parafian, a stan ksiąg był kontrolowany przez biskupa w trakcie wizytacji parafii. Następnie, od 1794 r. w zaborze pruskim obowiązkowe rejestry urodzeń, małżeństw i zgonów uzyskały rangę dokumentów publiczno-prawnych, i dalej prowadzili je duchowni. Zostali oni także zobowiązani do sporządzania uwierzytelnionych odpisów aktów; były one przechowane w sądzie I instancji, właściwym dla miejscowości należących do parafii. Wprowadzony na terenie Księstwa Warszawskiego w 1807 r. Kodeks Napoleona przewidywał świecki charakter małżeństwa, a na mocy dekretu Fryderyka Augusta w 1808 r. wprowadzono akta stanu cywilnego, które mieli prowadzić urzędnicy świeccy, jednak w praktyce rejestry te prowadzili duchowni. Jednolity system rejestracji aktów stanu cywilnego dla wszystkich obywateli, niezależnie od wyznania, wprowadzono w Prusach w 1874 r., kiedy powstały urzędy stanu cywilnego.

W zespole zmikrofilmowano 22 j.a. o sygn.: 1-22 (nr O: 25488-25509) oraz zdigitalizowano sygnatury 1-22