urodzenia za lata 1808-1811, 1817, 1819-1821, 1823-1825, małżeństwa za lata 1809-1811, 1817, 1819-1821, 1823-1825, zgony za lata 1808-1811, 1817, 1819-1821, 1823-1825

Obowiązek rejestracji parafialnej ochrzczonych i zaślubionych wprowadzały na ziemiach polskich synody potrydenckie w latach 1579-1602, rejestrację zgonów wprowadzono w 1631 r. W rezultacie księża prowadzili księgi: ochrzczonych, bierzmowanych, zaślubionych, zmarłych i wykazu parafian, a stan ksiąg był kontrolowany przez biskupa w trakcie wizytacji parafii. Wprowadzony na terenie Księstwa Warszawskiego w 1807 r. Kodeks Napoleona przewidywał świecki charakter małżeństwa, a na mocy dekretu Fryderyka Augusta w 1808 r. wprowadzono akta stanu cywilnego, które mieli prowadzić urzędnicy świeccy, jednak w praktyce rejestry te prowadzili duchowni. Kodeks Cywilny Królestwa Polskiego z 1825 r. połączył akta stanu cywilnego z metrykami kościelnymi. Księża najpierw mieli spełnić obrządek religijny, a następnie spisywać akt cywilny. Funkcję urzędnika stanu cywilnego sprawowali duchowni, w przypadku wyznań niechrześcijańskich burmistrzowie lub ich zastępcy. Oryginał księgi (tzw. unikat) miał być przechowywany we właściwym urzędzie (parafii), a duplikat w miejscowym sądzie. Różniły się one między sobą układem treści. Oryginały były sporządzane oddzielnie dla urodzeń, małżeństw i zgonów, a akta wpisywano w nich tak długo, aż zapisano całą księgę. Z kolei duplikat był wewnętrznie podzielony na trzy części: urodzenia, małżeństwa i zgony, obejmując tylko jeden rok. Nadzór nad księgami sprawował zarówno dziekan danego dekanatu, jak i władze sądowe. Zapisy prowadzono w języku polskim, a od 1 stycznia 1868 r. do czasu ustąpienia Rosjan z Królestwa Polskiego w okresie I wojny światowej, w języku rosyjskim.

W zespole zmikrofilmowano 16 j.a. o sygn.: 1-11 (nr O: 5137-3147), 13-14 (nr O: 5149-5150), 18 (nr O 5154), 20 (nr O 5156), 22 (nr O 5158) oraz zdigitalizowano sygnatury 1-11, 13-14, 18, 20, 22