Są to świadectwa uzyskania uprawnień do wykonywania zawodu garncarza przez czeladnika, który przez 3 lata pobierał nauki (terminował) u majstra i ukończył zdanym egzaminem przed komisją egzaminacyjną. Zawierają one następujące informacje: imię i nazwisko właściciela warsztatu garncarskiego (majstra) u którego czeladnik terminował się w zawodzie garncarza, imię i nazwisko oraz datę i miejsce urodzenia czeladnika, datę i miejsce wydania dokumentu oraz podpisy komisji egzaminacyjnej. Na dokumentach zachowanych w formie oryginałów dodatkowo znajdował się podpis majstra. Wszystkie dokumenty zawierały zapewnienie iż czeladnik przez okres nauki zawodu uczył się pilnie, był rzetelny, pobożny i oddany swemu Panu. Na końcu jest prośba ażeby ze względu na ten dokument nie czynić przeszkód gdyby czeladnik usiłował założyć warsztat rzemieślniczy lub zapisać się do cechu.

Cechy były to organizacje powołane do obrony interesów rzemieślników. Regulowały one zaopatrzenie w surowiec, kontrolowały produkcję i ustalały ceny. Jako organizacje społeczne spieszyły swym członkom z pomocą, organizowały wspólne życie towarzyskie i religijne. Posiadały własne władze cechowe. Pierwsze wzmianki o cechu garncarzy w Gorzowie Wlkp. pochodzą z 1614 r. Dotyczą one prawa sprzedaży wyrobów ceramicznych na miejscowym rynku. Jednak z uwagi na brak źródeł z tego okresu trudno podać liczbę istniejących warsztatów rzemieślniczych. W międzyczasie ich liczba musiała wzrosnąć ponieważ przed 1696 r. istniał już cech garncarski, albowiem w roku 1696 cech garncarzy gorzowskich otrzymał od margrabiego Brandenburgii przywilej cechowy. Dokument ten liczył 18 punktów. Regulował on sprawy związane z przynależnością do cechu, z nauką zawodu, sprawy finansowe, socjalne, stosunki między mistrzem, czeladnikami i uczniami oraz sprawy wewnętrzne cechu i stosunku do magistratu. Zgodnie z nim mistrzem garncarskim mogła zostać osoba posiadająca obywatelstwo miasta Gorzowa i przynajmniej przez 3 lata uprawiająca ten zawód, czy to w mieście lub w okresie wędrówek po kraju oraz opłaciła przewidziane ustawowo sumy pieniężne na rzecz cechu. W Gorzowie wynosiło to odpowiednio 4 Talary na rzecz cechu i 3 Talary na sądownictwo cechowe. Produkcja garncarzy ograniczyła się do wytwarzania naczyń i przedmiotów codziennego użytku jak misy, garnki, garnuszki, oraz duże garnce wysokie na 2 łokcie, misy szerokie na łokieć. Zgodnie z przywilejem majstrowie szkolili adeptów sztuki garncarskiej, którzy przez cały okres nauki mieszkali oni w domu majstra. Musieli oni legitymować się świadectwem dobrego urodzenia, które w przeciągu 2 do 3 miesięcy od podjęcia nauki zawodu garncarza zobowiązani byli dostarczyć. Nauka zawodu trwała 3 lata i kończyła się egzaminem zdawanym przed starszyzna cechową. Po czym o ile czeladnik nie był w stanie pracować na własny rachunek, przez 4 lata mógł być zatrudniany u obecnego majstra za co otrzymywał jako zapłatę sukno na ubranie. Poza tym cech pełnił też funkcje militarne. Zgodnie z punktem siódmym przywileju cech wraz z mieszczanami miał obowiązek chronić miasto przed najeźdźcami, obsadzając swoimi członkami wskazany odcinek murów miejskich. W 1785 r. w Gorzowie było 8 warsztatów garncarskich. Tworzyły one jeden cech rzemieślniczy. Ich patronem cechowym był senator Pribsch. W 1875 r. liczba ich wzrosła do 9 i zatrudniała 227 pracowników. Na początku XIX w. garncarze należeli do branży mineralnej i łącznie z kaflarzami i kamieniarzami tworzyli 47 warsztatów. Od 1900 r. na podstawie ustawy z 1897 r. cech garncarzy w Gorzowie Wlkp. stał się cechem przymusowym dla wszystkich rzemieślników trudniących się garncarstwem. W pieczęci przymusowego cechu garncarzy w Gorzowie znajdował się piec garncarski i rok założenia cechu.