małżeństwa - 1877, zgony - 1875, 1892,

Urzędy stanu cywilnego (Standesämter) zostały powołane w Prusach z dniem 1 października 1874 roku na mocy ustawy z 9 marca 1874 roku. Ustawa wprowadziła cywilną rejestracje ludności, wcześniej prowadzoną wyłacznie przez władze kościelne (w ksiegach metrykalnych kościołów). Ustawa ta stanowiła podstawę dla władz prowincji do opracowania i opublikowania sieci urzędów stanu cywilnego. Na terenie obecnej właściwości Archiwum znajdowały się powiaty ówczesnej Rejencji Gdańskiej tj. elbląski, malborski, gdański (wschodnia część); Rejencji Kwidzyńskiej sztumski, kwidzyński (część), suski (część); z Rejencji Królewieckiej – braniewski, pasłęcki, świętomiejski (część). Podział administracyjny z okresu reformy 1874 roku przetrwał do 1918 roku, kiedy po traktacie wersalskim utworzone zostało Wolne Miasto Gdańsk (w skład jego weszły m.in. część powiatu malborskiego, wilkożuławskiego i tzw.Gdańsk Niziny). Zasadnicze zmiany administracyjne przynióśł rok 1939 i powołanie nowej prowincji Gdańsk-Prusy Zachodnie. Nie rzutowało to jednak na ustalona w 1874 roku sieć urzędów stanu cywilnego. W sumie powołano na tym terenie 209 urzędów stanu cywilnego. Dla każdego pruskiego USC powoływano urzędnika stanu cywilnego tzw.metrykanta i jego zastępcę. Akta były prowadzone w trzech seriach ksiąg: urodzeń, małżeństw i zgonów. Ksiegi prowadzono w dwóch egzemplarzach: księgi głównej (Hauptregister) i wtórnika (Nebenregister) przekazywanego do sądu I instancji. Obok ksiąg stanu cywilnego urzędy prowadziły tzw. Akta zbiorowe (Sammelakten). Po 1945 roku i właćzeniu tego obszaru do państwa polskiego sieć urzędów stanu cywilnego została dostosowana do nowego podziału administracyjnego (szczebel gminny) i zmniejszona do liczby 53.

Inwentarz kartkowy ze wstępem zatwierdzony na komisji metodycznej w Gdańsku w 1989 roku. Mikrofilm EE 386 - 387 za lata 1875-1877