Zarządzenia władz w sprawie rejestracji statków szkoleniowych, inwentarze ruchomości szkoły, plany poszczególnych pomieszczeń oraz przebudowy szkoły w latach 1861-1923, działalność komisji egzaminacyjnej odnośnie egzaminów praktycznych, świadectwa uczniów, spisy uczniów, powoływanie uczniów do marynarki wojennej w okresie I wojny światowej, budżety roczne szkoły z lat 1911-1917.

W 1788 r. z inicjatywy generalnego superintendenta Goringa powołano w Szczecinie Szkołę Nawigacyjną. Jej siedziba znajdowała się na Łasztowni. W 1823 r. szkoła otrzymała status szkoły państwowej. W 1840 r. oprócz istniejących klas nawigacji i sterników uruchomiono także klasę szkutników. Zwiększająca się liczba uczniów spowodowała przeniesienie szkoły do Grabowa do nowo wybudowanego budynku na terenie obecnej stoczni (dziś ul. Żeglarska). W 1863 r. uczęszczało do niej 98 uczniów. W końcu XIX w. szkoła składała się z trzech klas kształcących na - marynarzy żeglugi wielkiej (5 miesięcy nauki), sterników (9 miesięcy nauki) i marynarzy żeglugi przybrzeżnej (2 i pół miesiąca nauki). Po zakończeniu nauki uczniowie składali egazamin końcowy przezd ogólnopruską komisją egzaminacyjną. W chwili wybuchu II wojny szkoła została podporządkowana marynarce wojennej i wówczas zmieniono jej nazwę na Państwową Szkołę Żeglarską. Działała ona do wiosny 1945 r. Prawdopodobnie akta szkoły trafiły do AP w Szczecinie po II wojnie światowej.

Decyzją KM z dnia 20.XII.2006 zmiana nazwy zespołu.