Sygn. 1-30 z lat 1946-1952; Sekcja Planowania i Organizacji – są tu plany finansowo-gospodarcze, plany zaopatrzenia i zatrudnienia, sprawozdania z działalności fabryki oraz sprawy dotyczące inwestycji. Sygn. 31-38 z lat 1946-1951; Samodzielna Sekcja Kadr – znajdują się tu sprawy dotyczące zaszeregowań pracowników, plany etatów, protokoły z posiedzeń kierownictwa fabryki oraz ewidencja nieszczęśliwych wypadków. Sygn. 39-46 z lat 1950-1951; Sekcja Obsługi Technicznej – są tu plany urządzeń i pomieszczeń fabryki, dokumentacja techniczna urządzeń mechanicznych. Sygn. 47-68 z lat 1946-1951; Sekcja Finansowa – są tu księgi kontroli finansowej, sprawozdania finansowe i bilanse oraz zestawienia strat wynikłych na skutek spalenia się fabryki. Sygn. 69-87 z lat 1946-1951; Sekcja Administracyjno-Gospodarcza – znajdują się tu akta dotyczące spraw gospodarczych, inwentaryzacji fabryki, instrukcje i regulaminy, zakresy czynności poszczególnych komórek organizacyjnych, protokoły z narad wytwórczych i odpraw pracowników umysłowych i fizycznych zatrudnionych w fabryce, inwentaryzacja fabryki po pożarze.

Ustawą z dnia 3 stycznia 1946 r. o przejęciu na własność państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej ( Dz. U. RP nr 3) Fabrykę Kalafonii i Terpentyny Przemysłu Leśnego w Ptuszy przekazano pod nadzór Centralnemu Zarządowi Przemysłu Leśnego w Warszawie. Uruchomienie fabryki, która w okresie wojennym nie ulegała dużym zniszczeniom nastąpiło pod koniec 1946 r. Na czele fabryki stał dyrektor, który czuwał nad całokształtem działalności zakładu przy pomocy swojego zastępcy-kierownika technicznego. Dyrektora powoływał i zwalniał Minister Leśnictwa na wniosek Dyrektora Centralnego Zarządu Przemysłu Leśnego. Fabryka w Ptuszy zajmowała się produkcją kalafonii, terpentyny i olejków floatacyjnych. W dniu 19 kwietnia 1951 r. na skutek pożaru fabryka uległa całkowitemu zniszczeniu.