sygn. 1-2: materiały dot. miejscowości Legnickie Pole, 1653-1827; sygn. 3: historia powstania zakładu, 1838; sygn. 4-10, 21: sprawy organizacyjne (przepisy porządkowe, rozkazy, regulaminy), 1885-1927; sygn. 11-13: listy (m.in. P. Hindenburga); sygn. 14-17: sprawy dyscyplinarne, 1901-1919; sygn. 18-19: gry i zabawy, 1932; sygn. 20: sprawy gospodarcze, 1910

Według tradycji, benedyktynów do Legnickiego Pola sprowadziła po bitwie z Tatarami w 1241 r. św. Jadwiga, aby uczcić śmierć syna Henryka Pobożnego. Po okresie reformacji, benedyktyni ponownie przybyli do Legnickiego Pola w 1703; barokowe zabudowania klasztorne powstały w latach 1723-1733. Po sekularyzacji dóbr kościelnych i klasztornych w państwie pruskim w 1810 r., klasztor przeszedł w ręce prywatne. W 1836 r. postanowiono zlokalizować tu nowo utworzony korpus kadetów. Na potrzeby korpusu przystąpiono do rozbudowy zabudowań klasztornych (autorem projektu był Karol Fryderyk Schinkel). W latach 1894-1898 w związku z powiększeniem stanu liczebności armii pruskiej ponownie przebudowano zabudowania klasztorne. Mieścił się tu korpus kadetów, w którego szeregach wychowywał się m.in. w latach 1859-1863 Paul von Hindenburg, przyszły feldmarszałek i premier Rzeszy. W związku z demilitaryzacją ówczesnych Niemiec po traktacie wersalskim korpus został przekształcony w cywilny zakład wychowawczy. W 1933 r. w Legnickim Polu utworzono hitlerowską szkołę polityczną. W czasie ostatniej wojny w zabytkowych murach poklasztornych zlokalizowany był obóz jeniecki Oflag VIII f, w którym więziono oficerów francuskich, jugosłowiańskich i radzieckich (na podstawie: http://www.legnickiepole.pl/index.html?ID2=3).