Akta w sprawie Stefana Plota i 12 oskarżonych.

Instytucja sędziego śledczego pojawiła się w europejskim procesie karnym w XIX w. Na terenie zaboru rosyjskiego wprowadziła ją reforma sądowa z 1864 r., obowiązująca w Królestwie Polskim od 1876 r. Sędzia śledczy był sędzią powołanym do przeprowadzania śledztwa w sprawach karnych, którego kompetencje wynikały zarówno z ustawy o postępowaniu karnym, jak i przepisów o ustroju sądownictwa. Po odzyskaniu niepodległość zachowano uregulowania prawne zaborców, wprowadzając jednakże liczne nowelizacje, zarówno co do struktury sądów, jak i procedury karnej. Ujednolicenie przepisów przyniosła ustawa o ustroju sądów powszechnych z 6 II 1928 r. (Dz.U., nr 12, poz. 93) i Kodeks postępowania karnego z 18 marca t.r. (Dz.U., nr 33, poz. 133). Sędzia śledczy był członkiem sądu okręgowego prowadzącym śledztwa, obligatoryjne w sprawach o zbrodnie i występki zagrożone karą więzienia, później tylko zbrodnie. Dochodzenie miało na celu wyjaśnienie, czy istotnie popełniono przestępstwo, kogo można o nie podejrzewać i czy istnieje dostateczna podstawa wszczęcia postępowania sądowego. Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z 24 grudnia 1928 r. w Sądzie Okręgowym w Kaliszu ustanowiono 5 sędziów śledczych, z tego 2 z siedzibą w Kaliszu, po 1 w Koninie, Turku i Wieluniu (Dz.U., nr 104, poz. 949).