1) Akta notarialne (sygn. 1-11; 1923-1933). 2) Repertoria (sygn. 12-15; 1923-1933).

W okresie międzywojennym, do 1934 r., na terenach byłego zaboru pruskiego nadal obowiązywała pruska ustawa notarialna z 1845 r., wraz ze zmianami z 1880 i 1890 r. oraz ustawą o sądownictwie niespornym z 21 września 1899 r. Notariusze byli urzędnikami państwowymi, ale opłacanymi przez klientów. Zakres terytorialny ich działania pokrywał się z terenem właściwości wyższego sądu okręgowego. Od 1920 r. był to obwód Sądu Apelacyjnego w Poznaniu. Cechą charakterystyczną dla Prus było połączenie notariatu i adwokatury (Anwaltsnotariat) oraz załatwianie czynności dobrej woli równorzędnie przez sądy i notariuszy. Do kompetencji notariuszy należało sporządzanie dokumentów związanych z obrotem nieruchomości (kupno-sprzedaż, cesje, przewłaszczenia), sprawy testamentowe i spadkowe, uwierzytelnianie odpisów i dokumentów, sporządzanie różnego rodzaju umów, przyjmowanie weksli do protestu, przechowywanie dokumentów, pieniędzy, kosztowności, czy papierów wartościowych. Wprowadzone po 1918 r. zmiany dotyczyły ustanowienia języka polskiego jako urzędowego (Tygodnik Urzędowy 1919, nr 14, s. 59 oraz nr 70, s. 412) oraz kwalifikacji i procedury mianowania (Dziennik Praw 1919, nr 64, poz. 385 oraz 1921, nr 83, poz. 592). Notariuszy mianował minister sprawiedliwości dożywotnio (rzadko) lub na czas określony. Musiała być to osoba posiadająca kwalifikacje wymagane do sprawowania urzędu sędziowskiego. Z początkiem 1934 r. weszło w życie rozporządzenie Prezydenta RP z 27 października 1933 r. „Prawo o notariacie”, ujednolicające w całej Polsce organizację notariatu (DzU, nr 84, poz. 609). Bolesław Zawadzki był notariuszem w obwodzie Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z siedzibą w Kępnie. Pierwszy zachowany akt w jego kancelarii został sporządzony 19 grudnia 1923 r., a ostatni 30 grudnia 1933 r.