Statuty i przywileje cechowe, rejestr zapisu i wypisu uczniów, listy wędrowne czeladników, księgi rachunkowe, akta różne (sygn. 29/169/1-16)

Pierwsza wzmianka o cechu piernikarzy pochodzi z dokumentu wystawionego przez króla Zygmunta Augusta w 1570 r. Piernikarze wchodzili wówczas w skład cechu piekarzy krakowskich. Statut cechu piernikarzy krakowskich został zatwierdzony w 1609 r. Był to najmniej liczny cech. Wyroby swoje piernikarze sprzedawali pod kościołami i przy jatkach w rynku. Pod kościołami mieli wyznaczone stałe miejsca i godziny handlu. W XIX w. nastąpiły znaczne zmiany w organizacji cechowej. Ustawa z 1859 r. odbierała cechom prawo do wydawania uprawnień do prowadzenia działalności rękodzielniczej oraz ich dotychczasowe znaczenie społeczne. Natomiast ustawa z 1883 r. przekształcała dawne organizacje rzemieślnicze w stowarzyszenia przemysłowe skupiające kilka pokrewnych zawodów. Przed 1881 r. nastąpiło połączenie cechu piernikarzy z cechem cukierników krakowskich.