dokument: poświadczenie ukończenia nauki 1705 (1 j.a.), poświadczenie przywileju cechu płócienników 1561 (1 j.a.), potwierdzenie statutu cechu płócienników 1657 (1 j.a.), zatwierdzenie statutu cechu płócienników 1717 (1 j.a.), statut z dnia 10.12.1717 (1 j.a.), poświadczenie dobrego urodzenia i nauki zawodu 1766-1822 (3 j.a.).

Cechy były to zawodowe organizacje rzemieślników, do których należeli wszyscy majstrowie chcący uprawiać rzemiosło w mieście. Zasadniczym celem cechów była obrona interesów ich członków przed kupcami oraz przed konkurencją ze strony rzemieślników nie zrzeszonych w cechu a także przed majstrami innych specjalności. Do głównych zadań cechu należało wykształcenie uczniów i czeladników na przyszłych mistrzów cechowych . Kietrz istniejący jako wieś, w 1321 roku otrzymał z rąk biskupa Ołomuńca prawa miejskie. W 1550 roku miasto otrzymało od Markusa biskupa Ołomuńca prawo organizowania rocznych jarmarków. W Kietrzu największą liczbę rzemieślników stanowili tkacze. W 1855 roku ich liczba wynosiła 240 majstrów, 118 czeladników i 62 uczniów. Oprócz tkaczy w mieście byli piekarze i piernikarze, farbiarze, rzeźnicy, garbarze, rymarze i siodlarze, kuśnierze, młynarze, szewcy, kowale, ślusarze i kołodzieje, krawcy, stolarze i garncarze . Rozwój na szeroką skalę przemysłu i handlu i zmiana przepisów regulujących te dziedziny życia sprawiły, że znaczenie rzemiosła miejskiego zmniejszyło się chociaż nadal ono istniało. [Na podstawie wstępu do inwentarza, oprac. Janina Domska , Opole 2003]