Większość akt dot. działalności cechu tkackiego - nastarsza księga cechowa pochodzi z 1837 r. W księdze cechu szewskiego z 1830 r. znajduje się zapis kontraktu kupna domu. Po kilku cechach nie zachowały się żadne materiały.

Już pod koniec XVIII w. Bełchatów posiadał wysoko rozwiniętą produkcję sukna Dzięki energicznym poczynaniom właściciela miasteczka Józefa Kaczkowskiego Bełchatów został zaliczony w poczet miast fabrycznych Królestwa Polskiego wymieniony w dekrecie Namiestnika Zajączka z 18.09. 1820 r. Zapewne pierwsze cechy bełchatowskie zorganizowano w tym czasie. Najliczniejszy był cech sukienników. Później połączył się on z cechem tkaczy. Cech tkacki założono w roku 1839. W następnych latach nastąpił gwałtowny rozwój warsztatów bawełnianych. Dominację cechu tkackiego poświadczają dane statystyczne z 1860 r. Działało wówczas 40 tkaczy, 12 sukienników, 23 krawców, 15 szewców oraz pewna ilość rzemieślników innych profesji. W tym samym okresie powstał też cech szewców (pierwsza wzmianka w dokumencie cechmistrza Rybińskiegoz dnia 7.04.1830 r.) Ogółem działało w Bełchatowie 8 cechów rzemieślniczych. O dalszych dziejach cechów nie ma zbyt wielu materiałów źródłowych. W okresie międzywojennym na pewno istniał cech szewski i rzeźniczy oraz tkacki. Po 1945 r. cechy połączono w jedną organizację - cech rzemieślniczy. Ostatnia księga cechu datowana jest na rok 1949.