akta parcelacji majątków prywatnych i rządowych sygn. 37 - 112, akta scaleniowe poszczególnych wsi sygn. 1 - 20, część akt dotyczy likwidacji serwitutów sygn. 21 – 36. Akta te zawierają operaty techniczne, plany gruntów. Do niektórych akt wszywane były akta komisarza ziemskiego ds. włościańskich.

Po zakończeniu I wojny światowej rozpoczęły swą pracę Komisje Ziemskie powołane postanowieniem Rady Ministrów Królestwa Polskiego z 19 października 1918 r. Miały one kontynuować prace przedwojennych komisji włościańskich. Do ich kompetencji należały sprawy regulujące stukturę gospodarstw rolnych, scalanie i podział gruntów wspólnych regulacji obrotu ziemią. Ich działalność w 1919 roku przejęły urzędy ziemskie powołane uchwałą Sejmu Ustawodawczego z dn. 10 lipca 1919 r. w przedmiocie zasad reformy rolnej. Na podstawie rozporządzenia Prezesa Głównego Urzędu Ziemskiego z 25 października 1919 r. wyznaczono siedziby komisarzy ziemskich. W okręgu Komisji Ziemskiej w Kielcach powstało 10 placówek. Od kwietnia 1919 r. Urząd Ziemski posługiwał się "Tymczasową instrukcją ogólną dla urzędników ziemskich działających na obszarach byłego zaboru rosyjskiego". Na podstawie ustawy z dnia 6 lipca 1920 r. o organizacji urzędów ziemskich powołano okręgowe i powiatowe urzędy ziemskie. Do kompetencji Powiatowych Urzędów Ziemskich należały sprawy gospodarstw rolnych, scalenie gruntów, układy służebności, podziały wspólnot gruntowych, melioracje, regulowanie obrotu ziemią, lecz głównym ich zadaniem było przeprowadzenie nowego ustroju gospodarczego. Sprawy podległe Głównemu Urzędowi Ziemskiemu wyłączono spod kompetencji Ministra Rolnictwa i Dóbr Państwowych, a prezes GUZ otrzymał kompetencje Ministra. Przy Głównym Urzędzie Ziemskim urzędowała Główna Komisja Ziemska stanowiąca Urząd II instancji [pierwszą instancję stanowiły okręgowe komisje]. Władzami wykonawczymi w sprawach reformy rolnej podległymi bezpośrednio Głównemu Urzędowi Ziemskiemu były Okręgowe Urzędy Ziemskie. Ustawa z 1920 r. przewidywała tworzenie powiatowych urzędów ziemskich. Do zakresu działania powiatowych urzędów ziemskich miały należeć sprawy dotyczące reformy rolnej. Kompetencja terytorialna mogła rozciągać się na jeden lub kilka powiatów. W skład powiatowych urzędów ziemskich wchodzili komisarze lub podkomisarze ziemscy, jako kierownicy tych urzędów, oraz potrzebna ilość urzędników. Dalsze zmiany w organizacji urzędów ziemskich występowały w 1922, 1923 i 1924 roku. Na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 stycznia 1931 r. o ustaleniu siedzib i właściwości terytorialnej okręgowych urzędów ziemskich każdemu urzędowi ziemskiemu przydzielono teren jednego województwa. Okręgowy Urząd Ziemski w Kielcach działał na terenie województwa kieleckiego . Natomiast na podstawie rozporządzenia Ministra Reform Rolnych z dnia 15 stycznia 1931 r. zostały ustalone siedziby i właściwości terytorialne powiatowych urzędów ziemskich. PUZ-y działały do 1933 roku, kiedy to zgodnie z rozporządzeniem prezydenta R. P. z 27 października nastąpiło zespolenie urzędów ziemskich z władzami administracji ogólnej i organizacji komisji ziemskich. Sprawy administracji i refrom rolnych zostały włączone do zakresu działania wojewodów i starostów. Uprawnienia i obowiązki okręgowych urzędów ziemskich i ich prezesów przeszły na wojewodów zaś powiatowych urzędów ziemskich na starostów. Rozporządzenie weszło w życie z dniem 1 stycznia 1934 r. Na podstawie wstępu do zespołu