księga wójtowska miasta Tarłowa sygn 1

Miasto Tarłów założone zostało w 1550 r. przez Andrzeja Tarłę. Miejscowość otrzymała prawa miejskie na podstawie przywileju wydanego przez króla Zygmunta Augusta w Piotrkowie. W 1614 r. powstał pierwszy, drewniany kościół, ufundowany przez Mikołaja Oleśnickiego. W 1636 r. wybudowano szpital, a w 1647 r. kościół drewniany został zastąpiony murowanym kościołem pw. św. Trójcy, który stoi w Tarłowie do dzisiaj. W czasie potopu szwedzkiego Tarłów został w ogromnym stopniu zniszczony przez Szwedów. W XVIII wieku Tarłów podupadł. Pragnąc pomóc miastu król Stanisław August Poniatowski nadał mu pierwotne przywileje z 1550 r. W 1851 r. miasto zostało zniszczone przez wielki pożar. Po powstaniu, w 1869 r., Tarłów utracił prawa miejskie. W 1915 r. w rejonie Tarłowa bitwę z Rosjanami stoczyła I Brygada Legionów Polskich, a w czasie II wojny światowej, w 1944 roku w rejonie Tarłowa, toczyły się walki o przyczółek baranowsko-sandomierski. W latach powojennych Tarłów był siedzibą gminy, początkowo w województwie kieleckim, a od 1975 r. w województwie tarnobrzeskim. Od 1999 r. Tarłów administracyjnie należy do powiatu opatowskiego, w województwie świętokrzyskim.

Urban W. [rec.] Wojewódzkie Archiwum Państwowe w Kielcach. Spis zespołów cz. 1, Kielce, 1973, Studia kieleckie, 1975, nr 1, s. 126;Guldon R., Akta lewobrzeżnej części woj. sandomierskiego w XV-XVIII wieku. S. 74,78, Studia kieleckie 1975, nr 1.