ksiega wójtowska miasta szlacheckiego Janikowa sygn. 1

Miasto Janików założył w 1559 r. Stanisław Janikowski, właściciel sąsiedniej wsi Jankowice. Miasto było własnością rodu Janikowskich do połowy z XVII w. W 1637 r. właścicielem miasteczka był Arnolf Janikowski. W dokumentach z lat 1662-1663 jako właściciel osady występuje już ród Kondrackich. W pierwszej poł. XVIII w. Janików należał do rodu Sapiehów. Miasto miało w tym czasie około 200 mieszkańców. Janików był niewielkim ośrodkiem miejskim, a rozwój miasta utrudniało sasiedztwo Ożarowa i Zawichostu. Mieszkańcy Janikowa zajmowali się kamieniarstwem. W 1767 r. uderzenie pioruna wywołało pożar miasta. Spłonęła niemal cała drewniana zabudowa, w tym ratusz, wraz z pisaną dokumentacją miejską. Do lat 80. XVIII w. właścicielem miasta był Jan Szymon Corticelli, szambelan królewski. Po jego bezpotomnej śmierci Janików odziedziczyła siostra Marianna, żona wiceregenta sandomierskiego Tomasza Kosteckiego. W późniejszym okresie majątek przeszedł na własność jej wnuka Grzegorza Trąbki, skarbnikiewicza nowogrodzkiego. Janików utracił prawa miejskie w 1827 r. Miał wówczas zaledwie 58 domów. Pod koniec XIX w. osada zamieszkiwana była przez 323 osoby. W Janikowie było wówczas 5 domów kamiennych i 34 drewniane. W czerwcu 1915 r. wojska austriackie spaliły Janików w czasie walk z Rosjanami. Po I wojnie światowej osada zdołała się odbudować, lecz po II wojnie światowej osada stopniowo wyludniła się. W 1960 r. było tu 275 mieszkańców, a w 1998 r. już tylko 195. W latach 1975-1998 Janików położony był w województwie tarnobrzeskim.

Urban W. [rec.] Wojewódzkie Archiwum Państwowe w Kielcach. Spis zespołów cz. 1, Kielce, 1973, Studia kieleckie, 1975, nr 1, s. 126;Guldon R., Akta lewobrzeżnej części woj. sandomierskiego w XV-XVIII wieku. S. 74,78, Studia kieleckie 1975, nr 1.