zbiory dokumentów poszczególnych majątków (akta notarialne kupna-sprzedaży, zabezpieczanie pożyczek, spłat spadkowych i innych długów, akta procesów sądowych właścicieli dóbr, ogłoszenia o przymusowej publicznej sprzedaży zadłużonych majątków

W Polsce znakomitym pomnikiem naszego ustawodawstwa była ustawa z 1588 roku proklamująca zasady nowoczesnej hipoteki (jawność, forma urzędowa, pierwszeństwo długów, ważny tytuł nabycia) i wprowadzająca księgi zbiorowe różnych właścicieli nieruchomości. W 1775 roku w konstytucji o ubezpieczaniu długów zaprowadzono księgi wieczyste. Po rozbiorach stopniowo skasowane zostało ustawodawstwo polskie i wprowadzono w zaborze pruskim i austriackim uchwalony dla Niemiec i Austrii ustrój ksiąg wieczystych. W 1818 roku w tzw. Królestwie Kongresowym uchwalono Polskie Prawo Hipoteczne oparte na francuskich przepisach hipotecznych. Przetrwało ono do 1 stycznia 1947 roku. Od tej daty weszło w życie jednolite zunifikowane prawo o księgach wieczystych. Księgi wieczyste odgrywały ważną rolę również w ustroju demokracji ludowej. Zanikła wprawdzie ich funkcja zabezpieczenia kredytu prywatnego, jednak w związku z budową domków jednorodzinnych służyły one zabezpieczeniu reszty ceny sprzedaży nieruchomości sprzedawanych przez państwo. Księgi wieczyste rejestrują tytuły własności stwarzając źródłową ewidencję nieruchomości. Porządkują stan prawny, zmniejszając spory własnościowe, a w nawiązaniu do innych ewidencji prowadzonych przez władze administracyjne, wzajemnie się uzupełniają i służą potrzebom ogólnonarodowym

dawny numer zespołu 22/37 w oddziale zamiejscowym w Jędrzejowie