testamenty 1925-1944 sygn 1-48

Urząd notariusza pojawił się w pierwszych wiekach n.e. W następnych wiekach notariusze zadomowili się w kancelariach dostojników kościelnych i w sądach, w IX i X w. pojawili się w kancelarii cesarskiej, a w następnych wiekach w królewskich i książęcych. Wówczas tylko papieże i cesarze mieli prawo mianowania notariuszy publicznych z uprawnieniami wystawiania dokumentów notarialnych posiadających pełną wiarygodność. W czasach nowożytnych i współcześnie notariusz to osoba mianowana i zaprzysiężona, mająca własna kancelarię i posiadająca uprawnienie wystawiania dokumentów notarialnych i umów. Wydana przez cesarza Maksymiliana I w 1512 r. ordynacja notarialna obowiązywała w krajach niemieckich do XVIII w. W królestwie pruskim stanowisko urzędowe notariuszy zostało określone w ustawie o sądownictwie cywilnym i przepisach wykonawczych wyda-nych w latach 1899, 1906, 1908, 1912, 1924. Zostali oni uznani za za niesądowych urzędników państwowych, którzy muszą składać przysięgi oraz przestrzegać prawa i obowiązki urzędników. Działalność notariuszy mieści się w zakresie niespornego prawa cywilnego. Notariusze mieli obowiązek prowadzić rejestry i księgi depozytów oraz wykaz prowadzonych spraw. Poświadczali wypisy dokumentów i uwierzytelniali je.

korekta daty z 1923 na 1925 (KM 2004-05-27)