Na szczątek zespołu akt Heroldii Królestwa Polskiego składają się akta dotyczące tytułów honorowych i legitymacji szlachectwa kilkudziesięciu rodzin. Są to akta: odziedziczone po Deputacji do Rozpoznawania i Przyznawania Tytułów Honorowych wybranych z grona Senatu; akta wytworzone w kancelarii Heroldii, zawierające sprawy legitymacji szlachectwa, biblioteki Heroldii oraz indeks osobowy do nieistniejących akt Heroldii; także aneksy do przewodu legitymacyjnego rodzin szlacheckich zamieszkałych w Królestwie Polskim, na Litwie, Wołyniu i Ukrainie. Jak wcześniej wspomniano dokumenty pergaminowe i papierowe z lat 1629-1841, wyłączone zostały z zespołu i przechowywane są w zbiorach dokumentów papierowych i pergaminowych w Oddziale I AGAD. 1. Akta odziedziczone po Deputacji do Rozpoznawania i Przyznawania Tytułów Honorowych wybranych z grona Senatu, 1724-1874 (sygn. 1-12; 12 j.a.). Są to akta dotyczące legitymacji tytułów honorowych, książęcych i hrabiowskich pozostałe po b. Senacie Królestwa Polskiego. 2. Akta wytworzone w kancelarii Heroldii, 1822-1870 (sygn. 13-18; 6 j.a.). Akta zawierają m.in. wnioski i decyzje w sprawie legitymacji szlachectwa, biblioteki Heroldii oraz indeks osobowy rodzin wylegitymowanych przez Heroldię do nie zachowanych akt Heroldii. 3. Aneksy do przewodu legitymacyjnego rodzin szlacheckich zamieszkałych w Królestwie Polskim, na Litwie, Wołyniu i Ukrainie, 1782-1847, 1903 (sygn. 19-25; 7 j.a.). M. in.: wypisy z akt sądowych i ksiąg metrykalnych, odpisy z akt Heroldii, wykaz osób, którym rezolucje Heroldii z powodu niewiadomego miejsca zamieszkania nie mogły być doręczone.

Urząd Heroldii Królestwa Polskiego utworzony został przy II Radzie Stanu Królestwa Polskiego (od 1841 r. przy Ogólnym Zebraniu Warszawskich Departamentów Rządzącego Senatu) na podstawie dekretu cesarskiego z 25 VI/7 VII 1836 r. oraz art. 51-55 prawa o szlachectwie z tejże daty. Zadaniem Heroldii było rozpatrywanie i opiniowanie dowodów szlachectwa, składanych przez osoby starające się o zatwierdzenie lub przyznanie tytułu szlacheckiego, wydawanie odpowiednich dyplomów i wpisywanie ich do ksiąg szlachty. Heroldia składała się z Wydziału Stałego (w nim trzy sekcje) i kilku tymczasowych, tworzonych odpowiednio do potrzeb. Załatwiały one tylko te sprawy, które były związane z „uznaniem szlachectwa dziedzicznego, nabytego przed ogłoszeniem prawa o szlachectwie”. Wydział Stały Heroldii zajmował się wydawaniem świadectw na zatwierdzone dowody szlacheckie, sporządzaniem dyplomów, utrzymywaniem ksiąg szlachty dla całego Królestwa i ułożeniem „Herbarza”. W ramach Wydziału działały trzy sekcje. Sekcja I rozpatrywała dowody szlachectwa dziedzicznego, nabytego zarówno przed, jak i po ogłoszeniu prawa oraz przygotowywała dyplomy. Sekcja II opiniowała wnioski o przyznanie prawa osobistego, przygotowywała „Herbarz” oraz prowadziła trzy rodzaje ksiąg: a) księgi szlachty dziedzicznej przed ogłoszeniem prawa; b) księgi szlachty dziedzicznej po ogłoszeniu prawa; c) księgi szlachectwa osobistego. Sekcja III czuwała nad prawidłowym biegiem i porządkiem postępowania kancelaryjnego. Przy Wydziale działało też biuro techniczne z głównym rysownikiem odpowiedzialnym za wierność rysunków i kopii oraz stronę kaligraficzną wystawianych dyplomów i świadectw oraz biuro kontrolera ksiąg czuwające nad zgodnością wpisów z aktami i stanem fizycznym ksiąg. Prezesem Heroldii był Aleksander Colonna hr. Walewski. Po likwidacji II Rady Stanu Królestwa Polskiego w 1841 r. jej kompetencje, jako władzy nadrzędnej w stosunku do Heroldii, przejęło Ogólne Zebranie Warszawskich Departamentów Rządzącego Senatu. Po 25 latach działalności Heroldia została w 1861 r. zlikwidowana. Jej kompetencje wraz z aktami przejęła III Rada Stanu Królestwa Polskiego, a od 1870 r. Departament Heroldii Rządzącego Senatu w Petersburgu.

stan zachowania zespołu to ok. 0,5 % stanu przedwojennego (rewindykaty z ZSRR, nie oddane po traktacie ryskim).