Protokoły walnych zebrań z lat 1925-1939, sygn. 1

Początki działalności cechów w Polsce sięgają XIII wieku, kiedy rzemieślnicy w miastach lokowanych na prawie niemieckim uzyskiwali możność, wzorem zachodnich krajów europejskich, utworzenia własnych organizacji zawodowych. Organizacje te (cechy) tworzono dla grup rzemieślników zależnie od ich specjalności, istniały jednak również cechy, do których należeli rzemieślnicy różnych specjalności (działo się tak jeśli w mieście było zbyt mało przedstawicieli jednej branży rzemiosła). Działalność cechów była regulowana statutami i ordynacjami po zatwierdzeniu ich przez radę miejską i w niektórych przypadkach również przywilejami wydanymi przez panującego. W miarę rozwoju życia gospodarczego w miastach wzrastało także znaczenie cechów, które zajmowały się też zagadnieniami politycznymi i religijnymi oraz nierzadko militarnymi. Nie bez znaczenia były funkcje towarzyskie jakie pełniły w miastach. Głównie jednak sprawowały one nadzór nad organizacją pracy i jakością produktów wytwarzanych przez członków danego cechu. Poszczególnymi cechami zarządzali starości cechowi, których wybierano na zebraniu ogólnym członków cechu. Ono też stanowiło najwyższą instancję danego cechu. Starszych cechowych zatwierdzała rada miejska. Wykroczenia, których dopuszczali się członkowie cechu były rozpatrywane przez są cechowy. Postanowieniem Namiestnika z 1816 roku o urządzeniu rzemiosł, kunsztów i profesji, które właściwie unieważniło obowiązujące przywileje cechowe, wprowadzono w Królestwie Polskim nowe zasady organizacji rzemiosła. Cechy zaczęto określać jako zgromadzenia rzemieślnicze. Zmienił się charakter cechów, a znaczenie jakie miały poprzednio osłabiło się znaczeni w związku z powstaniem manufaktur i fabryk. Nowa organizacja rzemiosła przetrwała do czasu ukazania się rozporządzenia Prezydenta RP z 7 czerwca 1927 roku – prawo przemysłowe, kiedy to związki cechowe podporządkowano władzom miejskim. W okresie II wojny światowej cechy nie działały. Po 1945 roku podjęły one ponownie działalność i stały się organami samorządu rzemieślniczego. [na podstawie wstępu do inwentarza, oprac. I. Pampuch, Będzin 1973]