Sprawozdania roczne i miesięczne, korespondencja, bilanse, materiały dotyczące działalności kasy, podziału zysków, wyborów Zarządu.

Gminne kasy pożyczkowo-oszczędnościowe w Królestwie Polskim zaczęły działać od 1868 r. Rozwiązano je na podstawie dekretu o reformie bankowej z 25 X 1948 r. (Dz. U. Nr 52 poz. 412 art. 28). Prawo dotyczące kas było zmieniane w latach 1870-1884. Do 1905 r. na czele kas stały zarządy złożone z wójta, zastępcy wójta i kasjera. Księgi kas były prowadzone przez pisarzy gminnych. Zasadniczej zmianie funkcjonowanie kas uległo w 1905 r. na podstawie postanowienia Rady Państwa z 13 VI 1905 r. w sprawie organizacji drobnego kredytu dla wsi (Sobr. Uzak. 1905, otd. 1 s. 1151). Odtąd ich zarządy składały się z prezesa i dwóch członków, były one wybierane na okres trzech lat przez zebrania gminne osad lub wsi. Nadzór nad działalnością kas sprawowali komisarze włościańscy i gubernialne urzędy do spraw włościańskich. Działalność kas została przerwana w związku z ewakuacją urzędów rosyjskich w 1915 r., wznowiły ją w 1919 r. w oparciu o regulamin kas Stefczyka. Od 1924 r. kasy działały na podstawie rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dn. 30 XII 1924 r. o organizacji i ustaleniu statutów gminnych kas wiejskich pożyczkowo-oszczędnościowych (Dz.U. Nr 118 poz. 1069). Ich organami były rada gminna, zarząd i komisja rewizyjna. Czynności nadzorcze sprawowały organy państwowego nadzoru nad samorządem gminnym. Kasy działały podczas okupacji niemieckiej. Kasy działały na terenie gminy, ich siedzibą były siedziby władz gminnych. Posiadały status publiczny. Od 1924 r. posiadały odrębną od gminy osobowość prawną. Kasy prowadziły działalność o charakterze bankowym. Udzielały niskoprocentowego kredytu na potrzeby chłopów i gospodarstw wiejskich. Pożyczek udzielano m.in. na zakup inwentarza, melioracje, spłaty rodzinne, potrzeby domowe.