Statuty, prawa i przywileje cechowe, księgi zapisu uczniów, czeladników i mistrzów, protokoły z zebrań, inwentarze majątku, rachunki, dyplomy majsterskie i inne sprawy 1518-1878 (sygn. 29/131/1-57).

Cech chirurgów powstał w 1477 r., król Zygmunt Stary w 1537 r. zatwierdził statut cechu (m.in. przepisy dot. uzyskania mistrzostwa chirurgicznego, stosunek mistrza i ucznia, warunki wykonywania praktyki). Cechy chirurgów kazimierskich i kleparskich funkcjonowały osobno, połączyły się dopiero na przełomie XVIII i XIX w., kiedy do Krakowa przyłączono Kleparz (1794) i Kazimierz (1802). Głównym celem cechu było strzeżenie interesów moralnych i materialnych zawodu, który reprezentował. Władza cechu dzieliła się na ustawodawczą (zgromadzenia ogólne, które uchwalało statuty i rozporządzenia cechowe) i wykonawczą (starszyzna cechowa). Rada miasta pełniła bezpośredni nadzór nad cechami. W II poł. XVIII w. krakowski cech chirurgów połączył się z wiedeńskim. Władze austriackie ograniczyły przywileje chirurgów oddając ich pod władzę uniwersytetów. Wkrótce cech przekształcono w gremium chirurgów, odróżniając ich od balwierzy. Od poł. XIX w. Ministerstwo Wyznań i Oświaty w Wiedniu dążyło do likwidacji gremiów chirurgów, w 1862 r. uniwersytet zniósł wykłady dla chirurgów, przyczyniając się w ten sposób do upadku zawodu. W 1874 r. odbyło się ostatnie posiedzenie krakowskiego gremium chirurgów.