Statuty, prawa i przywileje cechowe, rejestry rachunkowe, protokoły zebrań, księga mistrzów, gospoda czeladnicza, akta różne (sygn. 29/141/1-30)

Cech introligatorów krakowskich był najstarszym cechem introligatorskim w Polsce. Zatwierdzenie artykułów cechowych i czeladniczych miało miejsce w 1567 r. Cech ten, fundowany przy Akademii Krakowskiej, obejmował wyłącznie introligatorów zamieszkałych w Krakowie. Głównym celem cechu było strzeżenie interesów moralnych i materialnych zawodu, który reprezentował. Władza cechu dzieliła się na ustawodawczą (zgromadzenia ogólne, które uchwalało statuty i rozporządzenia cechowe) i wykonawczą (starszyzna cechowa). Rada miasta pełniła bezpośredni nadzór nad cechami. W XIX wieku nastąpiły znaczne zmiany w organizacji cechowej. Ustawa z 1859 r. odbierała cechom prawo do wydawania uprawnień do prowadzenia działalności rękodzielniczej oraz ich dotychczasowe znaczenie społeczne. Natomiast ustawa z 1883 r. przekształcała dawne organizacje rzemieślnicze w stowarzyszenia przemysłowe skupiające kilka pokrewnych zawodów.