Statuty, prawa i przywileje cechowe, protokoły zebrań, rejestry mistrzów, kasięgi zapisu i wypisu uczniów, rejestry wyzwolin, gospoda czeladnicza, spór mieczników z nożownikami krakowskimi, księgi rachunkowe, księga rzemieślnicza czeladnika puszkarza, rejestr złych postepków czeladników mieczników i szpadników, akta różne (sygn. 29/172/1-36)

Pierwsza wzmianka o rusznikarzach i miecznikach pochodzi z 1404 r. (wykaz starszych mistrzów cechów krakowskich). Statuty cechu pochodzą z 1550 r. W ciągu XVIII w. osobną gałąź cechu mieczników utworzyli szpadnicy. W 1773 r. na prośbę starszych zostali przyłączeni do zgromadzenia także szlifierze. W następnych latach cech podupada. Natomiast rusznikarze należeli w XVI w. do wspólnego cechu kowali, ślusarzy, rusznikarzy i zegarmistrzów, potem tworzyli jeden cech z zegarmistrzami i ślusarzami. W 1603 r. rada miasta Krakowa na prośbę rusznikarzy zatwierdziła powstanie odrębnego cechu wraz z nowym statutem. Uchwała rady miasta z 1777 r. określiła, jakiego rodzaju oręż mogą wykonywać miecznicy oraz podział na prace wykonywane przez mieczników, szpadników i szlifierzy. Artykuły cechowe z 1761 r. rozszerzają uprawnienia czeladzi w zakresie wykonywania prac związanych z wyrobem broni. W połowie XIX w. miecznicy nie mieli już osobnego zrzeszenia, ale należeli do wspólnego cechu rusznikarzy, mieczników, szpadników, nożowników, pilnikarzy, szlifierzy i fabrykantów narzędzi stalowych. Ustawa z 1859 r. odbierała cechom prawo do wydawania uprawnień do prowadzenia działalności rękodzielniczej oraz ich dotychczasowe znaczenie społeczne. Natomiast ustawa z 1883 r. przekształcała dawne organizacje rzemieślnicze w stowarzyszenia przemysłowe skupiające kilka pokrewnych zawodów.