Statuty, prawa i przywileje cechowe, rejestr czeladników, wyrobników i uczniów, protokoły zebrań, książki rachunkowe, gospoda ślusarska, świadectwa wyzwolin uczniów, przestępstwa czeladników (sygn. 29/180/1-20)

Cech ślusarzy istniał od średniowiecza. W XVI w. należał do wspólnego cechu kowali, ślusarzy, rusznikarzy i zegarmistrzów. W późniejszych czasach wyodrębnił się cech ślusarzy i zegarmistrzów. Głównym celem cechu było strzeżenie interesów moralnych i materialnych zawodu, który reprezentował. Władza cechu dzieliła się na ustawodawczą (zgromadzenia ogólne, które uchwalało statuty i rozporządzenia cechowe) i wykonawczą (starszyzna cechowa). Rada miasta pełniła bezpośredni nadzór nad cechami. W XIX w. nastąpiły znaczne zmiany w organizacji cechowej. Ustawa z 1859 r., odbierała cechom prawo do wydawania uprawnień do prowadzenia działalności rękodzielniczej oraz ich dotychczasowe znaczenie społeczne. Natomiast ustawa z 1883 r. przekształcała dawne organizacje rzemieślnicze w stowarzyszenia przemysłowe skupiające kilka pokrewnych zawodów.