akty notarialne l. 1921 (sygn. 31/517/1)

Nowożytna instytucja notariatu została wprowadzona na terenach polskich wchodzących w skład zaboru austriackiego w 1858 r., wraz z rozciągnięciem na teren Galicji austriackiej ustawy notarialnej z 1850 r. Ustawa ta, znowelizowana w 1871 r., była podstawą funkcjonowania instytucji notariatu na trenie Galicji do 1933 r. Wtedy to nastąpiła ostateczna unifikacja przepisów normujących istnienie i działalność notariatu, której wyrazem stała się ustawa – Prawo o notariacie. Obowiązywała ona z drobnymi zmianami, aż do 1951 r., kiedy to instytucja notariatu została upaństwowiona. Zlikwidowane zostały prywatne kancelarie notarialne, a notariusze mogli być zatrudniani jedynie w państwowych biurach notarialnych. Od 1934 r. urząd notariusza posiadał status funkcjonariusza publicznego. Do jego kompetencji należało sporządzanie aktów notarialnych obejmujących oświadczenia stron i stwierdzenia faktów. Dodatkowo sporządzał także umowy dotyczące przeniesienia lub obciążenia własności nieruchomości. Przyjmował także dokumenty w depozyt. Stanisław Grodnicki, mianowany na zastępcę notariusza w Nowym Sączu, prowadził kancelarię notarialną w Nowym Sączu w 1921 r. Jego działalność opierała się na ustawie notarialnej z dnia 25.07.1871 r. Do zadań notariusza należało: sporządzanie dokumentów notarialnych, testamentów, poświadczanie urzędowe faktów i deklaracji, wystawianie wypisów i odpisów, przyjmowanie w depozyt pieniędzy i papierów wartościowych, sporządzanie protestów wekslowych.