Układ alfabetyczny wg nazw obiektów: Zawiera: A. Mapy sztabowe 1887-1955 - 234 j.a., W tym: polskie 1921-1955 - 112 j.a., Austriackie 1903-1936 - 66 j.a. ; Niemieckie 1911-1940 - 47 j.a.; Rosyjskie 1887 - 1914 - 8 j.a.; Czeskie - 1926 - 1 j.a.; B. Pozostałe mapy: - mapy Polski 1920-1981 - 77 j.a.(w tym mapki powiatu siedleckiego wyd. J. Mikulski sygn. 203-242, plany Siedlec sygn. 243-247), - mapy Europy i świata 1930 - 1957 - 24 j.a.

Zbiór jest kolekcją różnego typu map wydawanych w latach 1887-1981, głównie topograficznych, w różnych skalach i odwzorowaniach. Sprzed I wojny światowej zebrano mapy polskie, rosyjskie, niemieckie, wydawane w Austro-Węgrach czeskie, niemieckie, z okresu dwudziestolecia dominują mapy wydane przez Wojskowy Instytut Geodezyjny, występują też pojedyncze mapy anglojęzyczne. Z okresu II wojny pochodzą mapy - Deutschen Verlag Berlin. Powojenne wydane przez Zarząd Topograficzny Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, wydrukowane w WZKart (Wojskowych Zakładach Kartograficznych) w latach 1959-1960, przez Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, Centralny Urząd Geodezji I Kartografii, Okręgowe Przedsiębiorstwo Geodezyjno-kartograficzne Białystok. Jedną z najstarszych map jest mapa opracowana na bazie mapy Księstwa Warszawskiego F. B. Engelhardta z 1810 powiększona do skali 1: 600 000. Za pierwszą polską mapę topograficzną uznaje się „Kartę Topograficzną Królestwa Polskiego” w skali 1:126 000, opracowaną do roku 1839 ze zdjęcia w skali 1:42 000. Dla zaboru rosyjskiego mapy w skali 1:84 000 i 1:126 000 wydawane od 1880 r.. (Mapy z 1887r i 1888 w niniejszym zbiorze). Mapy niemieckie w podziałce 1 : 100 000 (tzw. setki) wykonane na podstawie map rosyjskich przez Kartographische Abteilung d. Königl. Preuss, Landes-Aufnahme, drukowane w l. 1910-1916. Innym niemieckim wydawcą map w zbiorze był Kartographische Abteilung des Stellvertretenden Generalstabes der Armee. Mapy cesarsko-królewskiej armii austriackiej wykonane techniką litografii sporządzane były głównie w skali 1:75 000. Dla obszaru Galicji pomiary terenowe przeprowadzali geodeci K.U.K. Militärgeographisches Institut (Cesarsko-Królewski Wojskowy Instytut Geograficzny z siedzibą w Wiedniu). W sumie w państwach zaborczych stosowano 9 różnych układów triangulacyjnych z 8 punktami odniesienia. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę ujednoliceniem sposobu prezentacji zajął się powołany w 1919 Instytut Wojskowo-Geograficzny (od 1921 roku Wojskowy Instytut Geograficzny – WIG, zlikwidowany w 1949 r) z siedzibą w Warszawie. Rozpoczął on swoją działalność od standaryzacji i aktualizacji map zaborczych (pruskich, rosyjskich i austro-węgierskich). Mapy te, wydawane w różnych skalach, służyły za podstawę map w skali 1:100 000 tzw. setek licznie reprezentowanych w zbiorze. Do 1926 wydano w ten sposób mapy pokrywające 40 proc. kraju. Z inicjatywy wybitnego polskiego kartografa Eugeniusza Romera (1871-1954) utworzono we Lwowie spółkę akcyjną „Atlas” zajmującą się produkcją map i podręczników (od 1924 r. „Książnica Atlas”). W 1924 r. powstaje pracownia kartograficzna w Państwowym Instytucie Geologicznym w Warszawie. Ważnym edytorem map, atlasów był też Lit. Art. W. Główczewski z siedzibą w Warszawie. W zbiorze jego edycję reprezentuje m.in. mapa w skali 1: 100000 działań wojennych z 1920 roku i położenia 4 armii z 11.08.1920 r (sygn. 132). Drugą mapą wydawaną przez WIG była wydawana w latach 20-tych w technice 4-kolorowej mapa szczegółowa 1:25 000. (pokrycie 33% kraju do 1939r). Wydano także wersję turystyczną okolic Krakowa i Krynicy. Prace miernicze w okresie zaborów i u progu II RP prowadzili: inżynierowie mierniczy, geometrzy przysięgli kl. II i III – (zabór rosyjski), geometrzy autoryzowani – (zab. austriacki), geometrzy zaprzysiężeni – (zab. pruski), autoryzowani inżynierowie innych specjalności, geometrzy i technicy prywatni, absolwenci średnich szkół mierniczych, geometrzy kl. I. W 1925 r. ukazała się Ustawa o mierniczych przysięgłych, określająca status mierniczego, jego prawa i obowiązki oraz warunki nadawania tytułu (Dz. U. RP 1925 nr 97 poz.682) oraz instrukcja techniczna wydana przez Ministerstwo Reform Rolnych oraz ustawa scaleniowa z grudnia tego samego roku. Po wojnie funkcjonowanie instytucji geodezyjno kartograficznych określały m.in.: Dekret z dnia 30 marca 1945 R. O pomiarach kraju i organizacji miernictwa. (Dz. U. R. P. 1945 Nr 11 poz. 58), Dekret z 24 kwietnia 1952 roku o państwowej służbie geodezyjnej i kartograficznej (Dz. U. 1952 nr 24 poz. 162), Dekret z 13 czerwca 1956 roku o państwowej służbie geodezyjnej i kartograficznej (Dz. U. 1956 nr 25 poz. 115)

brak sygn. 125, 150, 251, część map do konserwacji