Akta z lat 1863-1915: kontrola ewidencji ludności (2 j.a.); sprawy organizacyjne związane z mobilizacją (2 j.a.); szkolnictwo (2 j.a.); sprawy finansowo-budżetowe (3 j.a.); sprawy wojskowe (4 j.a.); Akta z lat 1930-1940: księga inwentarzowa Zarządu Miejskiego, protokoły z posiedzeń Magistratu z 1939 r., akta dotyczące dóbr miejskich oraz rejestr wymiarowy podatku gruntowego (4 j.a.); Akta z lat 1944 -1950[1960]: sprawy organizacyjne urzędu (6 j.a.); protokoły posiedzeń Rady Miejskiej, Zarządu i komisji oraz protokoły zebrań dzielnicowych miasta (22 j.a.); opieka społeczna (3 j.a.); dotyczące oświaty i kultury (5 j.a.); bezpieczeństwa i porządku publicznego (1 j.a.); dotyczące spraw rolnictwa i leśnictwa (6 j.a.); hufca pracy "SP" (2 j.a.); spraw budowlanych (3 j.a.); wojskowych (3 j.a.); rejestry wyroków sądowych (5 j.a.); referat finansowo-budżetowy (26 j.a.); referat podatkowy (56 j.a.); akta osobowe pracowników urzędu (30 j.a.).

Miasto Parczew - miasto królewskie, prawa miejskie otrzymało w 1401 r. W wyniku podziału Królestwa Polskiego, dokonanego w 1867 r. (Dz. P. K. P. t. 66, s. 279n.), miasto Parczew znalazło się w granicach powiatu włodawskiego. W 1929 r. zmieniły się granice miasta poprzez przyłączenia terenów należacych do gminy Milanów. W okresie międzywojennym - województwo lubelskie, podczas okupacji - dystrykt lubelski. W 1950 r. na mocy ustawy o terenowych organach jednolitej władzy państwowej (Dz. U. Nr 14, zpo. 130) powołano Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Parczewie. Siedziba miasta - Parczew. Status prawny - administracja miejska. Ustrój miast w Polsce przedrozbiorowej z reguły opierał się na prawie magdeburskim. Po uzyskaniu przywileju lokacyjnego władza w mieście przechodziła w ręce wójta dziedzicznego. Z czasem powstawała rada miejska reprezentująca interesy mieszkańców i zależna, w przypadku miast królewskich, od starosty. Wraz ze wzrostem znaczenia miast zwiększała się także rola rady miejskiej, co w konsekwencji doprowadziło do konfliktu z wójtem dziedzicznym, kończącego się wykupieniem wójtostwa przez radę. Rada pełniła funkcje administracyjne, ustawodawcze, częściowo - sądowe. Liczba rajców była różna i zależała od wielkości miasta. Na ich czele stał burmistrz, zwykle zmieniający się co kwartał. W okresie Księstwa Warszawskiego w miastach mniejszych władzę sprawował burmistrz wraz z ławnikami i radą municypalną. Podstawę prawną organizacji władz miejskich stanowił dekret księcia Fryderyka Augusta z dn. 23 lutego 1809 r. (Dz. P. K. W. t. I, s. 227-236). Po ustanowieniu Królestwa Polskiego ustrój miasta został oparty na postanowieniach namiestnika z dn. 3 lutego 1816 r. i 30 maja 1818 r. (Dz. P. K. P. t. I, s. 2-103; t. II, s. 56-65). W 1843 r. urzędy municypalne zostały przekształcone w magistraty. Po upadku powstania styczniowego magistraty miast uległy dalszym przekształceniom z organów samorządowych w administracyjne, uzależnione całkowicie od władz zaborczych. W okresie międzywojennym całokształt spraw związanych z organizacją samorządu miejskiego na terenie byłego zaboru rosyjskiego regulował dekret z dn. 4 lutego 1918 r. (Dz. P. R. P. Nr 13, poz. 140) oraz ustawa z dn. 23 marca 1933 r. (Dz. U. Nr 35, poz. 294). Podczas okupacji hitlerowskiej ustała działalność samorządu miejskiego; na czele miasta stał burmistrz komisaryczny. Zarządy miast podporządkowano całkowicie władzom okupacyjnym i zmuszano do pracy na rzecz okupanta. Po wyzwoleniu Krajowa Rada Narodowa wydała w dn. 11 września 1944 r. dekret o organizacji i działaniu rad narodowych ((Dz. U. Nr 5, poz. 22) i dekret o organizacji i zakresie działania samorządu terytorialnego w dn. 23 listopada 1944 r. (Dz. U. Nr 14, poz. 74). Na ich podstawie powołano zarządy miejskie jako organy wykonawcze miejskich rad narodowych. W 1950 r. nastąpiła całkowita reorganizacja organów administracji i samorządu, w związku z ustawą o terenowych organach jednolitej władzy państwowej.