Osada Kłobuck z lat 1890 - 1922, sygn. 1 - 2, w tym: księgi ludności stałej osady (miasta) Kłobuck; Rada Miejska w Kłobucku z lat 1927 - 1939, sygn. 3 - 4, w tym: księgi protokołów Rady Miejskiej; Zarząd Miejski w Kłobucku z lat 1921 - 1939, sygn. 5 - 42, w tym; akta Magistratu miasta Kłobucka i Zarządu Miejskiego dotyczące rozszerzenia granic miasta, dokumentacja finansowa, dokumenty metrykalne i inne do rejestru mieszkańców; Zarząd Miejski w Kłobucku z lat 1940 - 1944, sygn. 43 - 44, dokumenty dotyczące meldunku, dokumentacja rachunkowa. Dopływ: Rada Miejska w Kłobucku z lat 1927-1939 (książka protokołów Miejskiej Komisji Rolnej); Zarząd Miejski w Kłobucku z lat 1921-1931 (herb, materiały historyczne do wydawnictwa o Kłobucku, Komitet Obchodu 19. rocznicy Obrony Miasta Kłobucka Przed Zniszczeniem Przez Niemców, plakat o śmierci J. Piłsudskiego, przepisy sanitarno-porządkowe); Amtsverwaltung in Klobuck 1940-1944 (spis ulic, wykaz miejscowości w powiecie Blachownia); Mapa topograficzna powiat częstochowski i noworadomski z 1921 r.

Odtworzenie początków miasta Kłobucka jest zadaniem niezwykle trudnym. Ze względu na nie zachowanie się najstarszych przywilejów miejskich, tj. kontraktu lokacyjnego, czyli umowy króla z zasadźcą, przywilejów dla wójtostwa i mieszkańców oraz najstarszych ksiąg miejskich ławniczych i radzieckich. Jednak zachował się tekst dokumentu króla Kazimierza Wielkiego z 1344 roku dotyczący sprzedaży sołectwa we wsi Łobodno koło Kłobucka, wymieniający w liście świadków Prutenusa (czyli Prusa) wójta Kłobuckiego. Umożliwia on „ante quem” lokacji Kłobucka, czyli momentu przed którym lokacja z pewnością nastąpiła. W latach 1370-1396 Kłobuck należał do Władysława Opolczyka. Od 1434 do 1448 roku plebanem w Kłobucku był Jan Długosz, który dostał beneficjum kłobuckie od swego wuja Bartłomieja h. Wieniawa – kapelana Władysława Jagiełły. Kłobuck ze zmiennymi kolejami losu, łupiony i palony podczas kolejnych wojen, pozostaje jednak miastem aż do czasów zaborów. W wyniku II rozbioru Polski w roku 1793 Kłobuck wraz z sąsiednimi ziemiami został włączony do zaboru Pruskiego, wchodząc w skład tzw. Prowincji Prus Wschodnich. Po wkroczeniu wojsk napoleońskich Kłobuck znalazł się w Księstwie Warszawskim, a po 1815 roku w Królestwie Polskim. Po upadku powstania styczniowego władze carskie przystąpiły do likwidacji resztek odrębności Królestwa Polskiego. Zmieniono urzędową nazwę Królestwo Polskie na Kraj Przywiślański. W wyniku reform popowstańczych władze zaborcze przystąpiły do reorganizacji administracji terenowej. Dnia 31.12 .1866 roku wyszedł ukaz carski ustanawiający nowy podział terytorialny i nową organizacją administracji. Miasto Kłobuck znalazło się w powiecie częstochowskim w guberni piotrkowskiej (Dz. Praw Król. Pol. T.66 s 449). Restrykcje oraz upadek ekonomiczny miasta doprowadził do zamiany miasta na osadę, tzn. wieś z prawem do handlu (Dz. Praw. Król. Pol. T.69 s.245; t.70, s. 77). Kłobuck włączono do gminy Kamyk z siedzibą w Kłobucku. W okresie I wojny światowej Kłobuck znalazł się pod okupacją niemiecką. W latach 1916 –1917 ukazało się wiele aktów prawnych gwarantujących coraz większe swobody polityczne oraz swobody dla instytucji samorządu terytorialnego. Na zasadzie art. III dokumentu zatytułowanego „Rozporządzenie dotyczące zmiany ordynacji miejskiej dla miast mających mniej niż 20000 mieszkańców z 12 sierpnia 1916 roku naczelnik administracyjny przy Generalnym Gubernatorstwie Warszawskim nadał osadzie Kłobucko 19 sierpnia 1917 roku prawo miejskie. W okresie II Rzeczpospolitej Kłobuck znajdował się w powiecie częstochowskim w województwie kieleckim (Dz. U. R.P. Nr 72 poz. 426). Graniczyło z gminami: Miedźno, Kamyk i Opatów. W okresie międzywojennym nastąpiło powiększenie obszaru miasta. W 1922 roku do granic miasta włączono wsie Zagórze i Zakrzew wraz z folwarkami i lasami (Rozporządzenie Rady Ministrów z 23 listopada 1922 roku o rozszerzeniu granic miasta Kłobucka. Dz.U. RP. Nr 105 poz. 975). Samorząd gmin miejskich na obszarze byłej Kongresówki opierał się do 1933 roku na dekrecie z 13 grudnia 1918 roku o wyborach do rad miejskich i na dekrecie z 4 lutego 1919 roku o samorządzie miejskim (Dz. Praw PP Nr 20 poz. 58, i Dz. Praw PP Nr 13 poz.141). Władzę w mieście sprawowała Rada Miejska i wybierany przez tą radę Magistrat. Ustawa z dnia 23.03 1933 roku o częściowej zmianie ustroju samorządu terytorialnego (Dz.U. RP Nr 35 poz. 294) wprowadziła, iż organem stanowiącym i kontrolującym w mieście była Rada Miejska. Organem zarządzającym i wykonawczym w mieście był natomiast Zarząd Miejski, w skład którego wchodzili: burmistrz, zastępca burmistrza i 3 ławników. Organem nadrzędnym dla miasta był Sejmik Powiatowy, a od 1933 roku nadzór państwowy sprawowały: Rada Powiatowa i Wydział Powiatowy w Częstochowie. Powyższy stan utrzymywał się do wybuchu II wojny światowej. 26 października wszedł w życie dekret Adolfa Hitlera tzw. dekret o strukturze i zarządzie obszarów wschodnich z dnia 8 października 1939 roku. Na mocy tego dekretu część obszaru Polski została wcielona do Rzeszy. Dwa miasta powiatu częstochowskiego, jedyne na jego terenie : Kłobuck i Krzepice, znalazły się w „eingegliederten Ostgebiete”, czyli w obrębie „włączonych do Rzeszy ziem wschodnich.”. Kłobuck znalazł się w powiecie Blachownia - Kreis Blachstadt, w prowincji Górnośląskiej.

Wstęp i inwentarz sporządziła Joanna Sowa (2000). Inwentarz wpisany do bazy danych IZA 2.0.