Seria 1 - Ankiety ochotników do Armii Polskiej we Francji, sygn. 1-2545 Seria 2 - Księgi ochotników do Armii Polskiej we Francji, sygn. 2564-2624 Seria 3 - Teczki osobowe ochotników do Armii Polskiej we Francji, sygn. 2625-2637

Idea powołania do życia zorganizowanego ośrodka akcji politycznej i propagandowej środowisk endecji i konserwatystów zrodziła się niedługo po wybuchu rewolucji lutowej w Rosji. Myśl tę rozwinięto podczas narad w Paryżu( w dn. 15-19 czerwca 1917r.) oraz w trakcie tak zwanej Konferencji Konstytucyjnej w Lozannie (9-10 sierpnia 1917r.). Postanowiono wtedy powołać organizację pod nazwą Komitet Narodowy Polski z siedziba w Londynie lub Paryżu z zadaniami reprezentacji interesów polskich wobec państw zachodnich, opieki nad armią polską i jej politycznego kierownictwa, opieki nad obywatelami polskimi przebywającymi na terytorium państw zachodnich. Stanowisko prezesa objął Roman Dmowski, zastępy i skarbnika – Maurycy Zamoyski. W skład Komitetu weszli także: Erazm Piltz, Jan Jordan Rozwadowski, Marian Seyda, Konstanty Skirmunt, Władysław Sobański, Ignacy Jan Paderewski. Formalnie Komitet podjął działalność 15 sierpnia 1917r., na siedzibę wybrano Paryż. Na posiedzeniu w dniu 24 sierpnia uchwalono tekst noty do państw sprzymierzonych, informujących o powołaniu Komitetu, jego zadaniach i z prośbą o uznanie jako oficjalnego przedstawicielstwa narodu polskiego na forum międzynarodowym. Uznanie to nastąpiło wkrótce przez Francję (20.09.1917), Wielką Brytanię ( 15.10.1917), Włochy (30.10.1917), USA (1.12.1917). Do Komitetu dokooptowani zostali w tym okresie: Józef Haller, Stanisław Grabski, Franciszek Fronczak, Józef Wielowieyski, Stanisław Kozicki. Wkrótce po powstaniu w ramach Komitetu funkcjonowały wydziały: wojskowy, prasowy, biuro studiów politycznych, kancelaria, skarbnik i dział spraw cywilnych. W maju i czerwcu 1918r. ujednolicono organizacje Komitetu powołując biuro prezydialne i wydziały: prawno-polityczny, opieki moralnej i materialnej nad żołnierzami polskimi, prasowy, spraw cywilnych, spraw skarbowych. W początkach listopada 1918r. rząd francuski uznał Komitet Narodowy Polski za „gouvernement de fait” w zakresie polityki zagranicznej, zwierzchnictwa nad armią polską oraz opieki nad obywatelami polskimi. Ponadto wyrazi zgodę na udział przedstawicieli Komitetu w konferencjach międzynarodowych i rokowaniach pokojowych. Również tworzące się władze państwowe na terenie ziem polskich (Rząd Regencyjny Stefana Świerzyńskiego, rząd niepodległego już państwa polskiego Ignacego Jana Paderewskiego) uznały Komitet za przedstawiciela interesów polskich wobec rządów państw sprzymierzonych i stowarzyszonych. W skład Komitetu weszli: Jan Żółtowski, Mikołaj Rey, Włodzimierz Tetmajer, Jan Smulski, Joachim Bartoszewicz, Leon Łubieński, Andrzej Wierzbicki, zaś w wyniku rokowań Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego z R. Dmowskim także Stanisław Thugutt, Kazimierz Dłuski, Michał Sokolnik, Antoni Sujkowski, Medard Downarowicz, Leon Wasilewski. Wobec stopniowego przesuwania się ciężaru prac na oficjalną Delegację polską na konferencję pokojową (podjęła działalność w styczniu 1919r.), Komitet powoli tracił rację bytu – dlatego podczas posiedzenia w dniu 15 kwietnia 1919r. podjął uchwałę likwidacyjną. Uchwała o ostatecznej likwidacji Komitetu zapadła na posiedzeniu w dniu 15 sierpnia, wtedy też powołano komisję likwidacyjną. Już wcześniej jednak poszczególne agendy i komórki organizacyjne Komitetu rozpoczęły przekazywanie swoich zadań i nagromadzonej dokumentacji przedstawicielom odrodzonego państwa polskiego. Proces ten trwał do maja 1920r..