Sprawy finansowe domu dziecka 1880-1884, 1912-1914: sprawozdania kasowe, rachunki, spis nieruchomości (sygn. 1-4, 6-7, 10-15); finansowanie przytułku św. Jana 1884, 1913: sprawozdania z dochodów i wydatków, rachunki kasowe (sygn. 5, 8, 16-18), finansowanie szpitala św. Tadeusza 1890-1892 (sygn. 9); stypendia z funduszu św. Leonarda 1910-1911 (sygn. 19); dokumenty do sprawozdania finansowego szpitala św. Tadeusza 1884 (sygn. 20).

Łowicka Powiatowa Rada Opieki Społecznej powstała w 1870 r., w miejsce działającej wcześniej Rady Opiekuńczej Zakładów Dobroczynnych powiatu łowickiego. Zgodnie z ustawą z 1842 r., uzupełnioną w 1870 r. głównym celem Rady miała być działalność na rzecz ochrony zdrowia i opieki społecznej ubogim, dzieciom i starcom na terenie powiatu łowickiego. W skład Rady wchodzili z urzędu: naczelnik powiatu jako przewodniczący, pomocnik naczelnika, lekarz powiatowy, a także pochodzący z wyboru obywatele jako kasjerzy i kuratorzy działających instytucji dobroczynnych. Łowicka Rada zarządzała funduszami: szpitala powiatowego św. Tadeusza, domu dziecka i przytułku dla starców św. Jana, instytutu św. Leonarda dla ubogich chłopców ("bartoszków") oraz przytułku dla obłąkanych przy klasztorze S. Bernardynek. Szpital św. Tadeusza mieścił się od 1838 r. w budynku po b. oberży "Manes", posiadał 40 łóżek i zatrudniał: lekarza, felczera i kapelana, 4 pielęgniarki (siostry miłosierdzia) oraz 9 osób posługi. W przypadku ubogich koszty leczenia pokrywały gminy i Magistrat. Dom dziecka (ochronka) dla 70 dzieci funkcjonował przy budynku zarządu powiatowego, natomiast przytułek dla starców znajdował się w pomieszczeniach dawnego Domu Księży Emerytów na ul. Podrzecznej. W końcu XIX w. znalazł tam również siedzibę tzw. Nazaret, będący zakładem opiekuńczo-wychowawczym dla chłopców. Działalność Powiatowej Rady Opieki Społecznej w Łowiczu ustała z chwilą ewakuacji Rosjan w końcu 1914 r. Oprac. Marek Wojtylak

IZA - inwentarz skarbowy