Księgi ludności stałej, rejestry mieszkańców, księgi kontroli ruchu ludności, skorowidze z terenu powiatu kaliskiego (w granicach do 1975 r.)

Pierwsze unormowania prawne dotyczące ewidencji ludności pochodzą z czasów Księstwa Warszawskiego (dekret królewski z 18 stycznia 1810 r., instrukcja Ministra Spraw Wewnętrznych) oraz Królestwa Polskiego (postanowienie Namiestnika z 27 stycznia 1818 r., przepisy Ministra Spraw Wewnętrznych z 1818 r. oraz instrukcja o formowaniu, prowadzeniu i utrzymywaniu ksiąg ludności z 22 listopada 1861 r.). W oparciu o instrukcję z 1861 r. prowadzono księgi meldunkowe do końca 1931 r. Od następnego roku do końca lat 50. XX w. ewidencję ludności prowadzono w oparciu o: rozporządzenie Prezydenta RP z 16 marca 1928 r. o ewidencji i kontroli ruchu ludności (Dz.U., nr 32, poz. 309), rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z 16 października 1930 r. o meldunkach i księgach ludności (Dz.U., 84, poz. 1930 z późn. zm.), instrukcję Ministra Spraw Wewnętrznych z 27 listopada 1930 r. o prowadzeniu rejestru mieszkańców (M.P., nr 291, poz. 411) oraz rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z 12 maja 1931 r. o ewidencji ruchu ludności (Dz.U., nr 47, poz. 409).