I. Akta ogólne: organizacja sądownictwa i innych instytucji niemieckich na ziemiach polskich (administracja ogólna, opieka społeczna, ubezpieczenia, więzienia, kościoły, urząd stanu cywilnego (45 j.a.; 1873-1924). II. Akta spraw cywilnych. 1) Pomoce kancelaryjne (2 j.a.; 1860-1941). 2) Księgi gruntowe (4 j.a.; 1792-1910). 3) Akta gruntowe (94 j.a.; 1794-1947). 4) Akta hipoteczne (62 j.a.; 1776-1931). 5) Akta fideikomisowe i ordynacja: rodzina Taczanowskich (16 j.a.; 1867-1938). 6) Akta spraw testamentowych (829 j.a.; 1795-1938). 7) Akta spraw spadkowych (906 j.a.; 1806-1944). 8) Akta spraw II (3 j.a.; 1912). 9) Akta spraw o sprostowanie dokumentów (29 j.a.; 1911). 10) Akta spraw wywoławczych (1 j.a.; 1914). 11) Akta spraw kuratelarnych (2 j.a.; 1897-1917). 12) Akta spraw upadłościowych (1 j.a.; 1916-1920). III. Nieopracowane dopływy z lat 2022-2023: rejestry spraw opiekuńczych i małżeńskich praw majątkowych, sprawy testamentowe (sygn. 1991-1996).

Na podstawie ustawy o ustroju sądownictwa z 27 stycznia 1877 r. na terenie Prowincji Poznańskiej, tak jak w całych Niemczech, od 1 października 1879 r. wprowadzono jednolitą, czterostopniową strukturę sądów powszechnych. Sądami I instancji zostały sądy obwodowe (Amtsgerichte), II instancji sądy krajowe (Landgerichte), III instancji wyższe sądy krajowe (Oberlandgerichte), natomiast sądem najwyższym i kasacyjnym ustanowiono Sąd Rzeszy (Reichsgericht). Językiem urzędowym sądownictwa był język niemiecki. Do kompetencji sądów obwodowych należało załatwianie spornych spraw cywilnych o wartości przedmiotu sporu do 300 RM (która to suma z czasem wzrosła), natomiast w sprawach dotyczących najmu lokali, pracy, podróży, spedycji, kwaterunku, kradzieży i szkód zwierząt, prostytucji bez względu na wartość sporu. Do spraw niespornych zaliczano sprawy opiekuńcze, spadkowe, hipoteczno-gruntowe, nadzór nad fundacjami. Sądy obwodowe prowadziły również postępowania upadłościowe, zarządy przymusowe, licytacje, rejestry wzorców, handlowe, towarzystw, spółek i jednostek pływających oraz przechowywały wtóropisy ksiąg stanu cywilnego. W sprawach karnych jako I instancja sądy obwodowe wyrokowały w sprawach zagrożonych karą do 3 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny 600 RM (przekroczenia, wykroczenia pospolite, kradzieże, przywłaszczenia, oszustwa, paserstwa przedmiotów o wartości do 25 RM, łamanie prawa leśnego). W sprawach cywilnych sędziowie decydowali jednoosobowo, natomiast w sprawach karnych wspólnie z dwoma ławnikami (tzw. sąd ławniczy - Schöffengerichte). Sąd Obwodowy w Pleszewie rozpoczął działalność w październiku 1879 r. Organy wymiaru sprawiedliwości byłego zaboru pruskiego zostały przejęte przez Rzeczpospolitą Polską z dniem 1 stycznia 1920 r. na mocy art. 16 ustawy z dnia 1 sierpnia 1919 r. o tymczasowej organizacji zarządu b. dzielnicy pruskiej (Dz.U. 1919, nr 64, poz. 385) oraz rozporządzenia Ministra byłej Dzielnicy Pruskiej z dnia 15 grudnia 1919 r. o przejściu wymiaru sprawiedliwości w obszarze byłej dzielnicy pruskiej na Rzeczpospolitą Polską (Tygodnik Urzędowy, 1919, nr 70, poz. 180). W miejsce Sądu Obwodowego w Pleszewie utworzono Sąd Powiatowy w Pleszewie.