1) Skorowidz (sygn. 2; 1828-1851 wraz z dziennikiem podawczym kancelarii 1828-1860). 2) Repertoria (sygn. 1, 3; 1828-1835). 3) Akta notarialne (sygn. 6-32; [1802] 1828-1873).

Notariat został ustanowiony w 1808 r. wraz z wprowadzeniem w Księstwie Warszawskim Kodeksu Napoleona, który wymagał dla wielu czynności prywatno-prawnych formy aktu notarialnego. Był on wzorowany na francuskiej ustawie notarialnej z 1803 r. W myśl prawa notariusz był urzędnikiem publicznym, ale opłacanym przez osoby na rzecz których wykonywał świadczenia. Do jego zadań należało przyjmowanie aktów i kontraktów, którym strony chciały lub musiały nadać cechę taką, jak aktom publicznym. Miał także obowiązek je przechowywać i wydawać z nich wyciągi. Większość akt notarialnych dotyczy umowy kupna-sprzedaży nieruchomości i ruchomości, zaciągania pożyczek, darowizn, pełnomocnictw, podziałów majątku, testamentów, intercyz przedślubnych, czy zawierania spółek. Językiem urzędowym był polski. Notariuszy dzielono na: 1) pisarzy aktowych, działających przy Sadzie Apelacyjnym, którzy mogli sporządzać akty na terenie całego kraju; 2) rejentów kancelarii ziemiańskich, którzy mogli sporządzać czynności w obrębie Trybunału, gdzie byli mianowania oraz 3) rejentów kancelarii okręgowych, których kompetencje ograniczały się do obszaru działania sądu pokoju. Notariusze mianowani byli przez króla dożywotnio. Ogólne zwierzchnictwo nad notariatem sprawowała Komisja Rządowa Sprawiedliwości, a szczegółowy nadzór właściwe sądy. Niewielkie zmiany w organizacji notariatu wprowadziły ustawy hipoteczne z 1818 r. i 1825 r. Doprowadziły one do powstania dwóch rodzajów notariuszy: pisarzy aktowych, o funkcji czysto notarialnych oraz rejentów, którzy spełniali także funkcje z zakresu prawa hipotecznego. Z kolei rejenci, w zależności od sądu przy którym działali, dzielili się na rejentów kancelarii ziemiańskich oraz rejentów powiatowych (okręgowych). Nazwy stanowisk notariuszy zmieniały się wraz ze zmianą podziału terytorialnego (zmiana departamentów na województwa w 1816 r., województw na gubernie w 1837 r., włączenie guberni kaliskiej do warszawskiej w 1844 r.) i nazw sądów (przekształcenie sądów powiatowych w okręgowe w 1842 r.). Józef Białobrzeski był początkowo rejentem powiatowym przy Sądzie Pokoju w Kaliszu, od listopada 1833 r. rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Województwa Kaliskiego, od 1837 r. Guberni Kaliskiej, a od 1844 r. Guberni Warszawskiej w Kaliszu. Pierwszy akt w jego kancelarii został sporządzony 29 maja 1828 r., a ostatni 14 czerwca 1873 r. W 1829 r. Trybunał Cywilny w Kaliszu przesłał notariuszowi do depozytu testamenty z lat 1802-1829.

3) H. Szymańska, J. Śmiałkowski, "Akta notarialne z terenu Królestwa Polskiego i ich wartość naukowa", "Archeion" t. XXX (1959) s. 43-67