1) Repertoria (sygn. 1-2; 1820-1828). 2) Akta notarialne (sygn. 3-25; 1820-1835).

Notariat został ustanowiony w 1808 r. wraz z wprowadzeniem w Księstwie Warszawskim Kodeksu Napoleona, który wymagał dla wielu czynności prywatno-prawnych formy aktu notarialnego. Był on wzorowany na francuskiej ustawie notarialnej z 1803 r. W myśl prawa notariusz był urzędnikiem publicznym, ale opłacanym przez osoby na rzecz których wykonywał świadczenia. Do jego zadań należało przyjmowanie aktów i kontraktów, którym strony chciały lub musiały nadać cechę taką, jak aktom publicznym. Miał także obowiązek je przechowywać i wydawać z nich wyciągi. Większość akt notarialnych dotyczy umowy kupna-sprzedaży nieruchomości i ruchomości, zaciągania pożyczek, darowizn, pełnomocnictw, podziałów majątku, testamentów, intercyz przedślubnych, czy zawierania spółek. Językiem urzędowym był polski. Notariuszy dzielono na: 1) pisarzy aktowych, działających przy Sadzie Apelacyjnym, którzy mogli sporządzać akty na terenie całego kraju; 2) rejentów kancelarii ziemiańskich, którzy mogli sporządzać czynności w obrębie Trybunału, gdzie byli mianowania oraz 3) rejentów kancelarii okręgowych, których kompetencje ograniczały się do obszaru działania sądu pokoju. Notariusze mianowani byli przez króla dożywotnio. Ogólne zwierzchnictwo nad notariatem sprawowała Komisja Rządowa Sprawiedliwości, a szczegółowy nadzór właściwe sądy. Niewielkie zmiany w organizacji notariatu wprowadziły ustawy hipoteczne z 1818 r. i 1825 r. Doprowadziły one do powstania dwóch rodzajów notariuszy: pisarzy aktowych, o funkcji czysto notarialnych oraz rejentów, którzy spełniali także funkcje z zakresu prawa hipotecznego. Z kolei rejenci, w zależności od sądu przy którym działali, dzielili się na rejentów kancelarii ziemiańskich oraz rejentów powiatowych (okręgowych). Nazwy stanowisk notariuszy zmieniały się wraz ze zmianą podziału terytorialnego (zmiana departamentów na województwa w 1816 r., województw na gubernie w 1837 r., włączenie guberni kaliskiej do warszawskiej w 1844 r.) i nazw sądów (przekształcenie sądów powiatowych w okręgowe w 1842 r.). Ignacy Główczewski był rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Województwa Kaliskiego. Pierwszy zachowany akt w jego kancelarii został sporządzony 1 lipca 1820 r., a ostatni 22 grudnia 1835 r.

3) H. Szymańska, J. Śmiałkowski, "Akta notarialne z terenu Królestwa Polskiego i ich wartość naukowa", "Archeion" t. XXX (1959) s. 43-67